Забур 72 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ҲАФТОДУ ДУЮМ Осудагии шарирон озмоиш барои порсоён мебошад, лекин Худованд онҳоро тақвият медиҳад.

¹ Таронаи Ософ. Ба яқин Худо барои Исроил, барои софдилон некӯст.

² Валекин ман, кам монда буд, ки пойҳоям билағҷад, кам монда буд, ки қадамҳоям суст шавад,

³ Зеро ки аз лофакиён ҳасад бурдам, вақте ки осудагии шариронро дидам.

⁴ Зеро ки то мурданашон азоб намекашанд, ва ҷисмашон сиҳат аст.

⁵ Заҳмати инсониро аз сар намегузаронанд, ва мисли одамон осеб намебинанд.

⁶ Бинобар ин шаддаи ғурур гарданашонро оро додааст; либоси зулм ҷисмашонро пӯшидааст.

⁷ Чашмонашон равған баста, аз косахонааш баромадааст; андешаҳои дилашон ошкор мешавад.

⁸ Тамасхур мекунанд ва бо адоват гап мезананд; бо ҳавобаландӣ суханони ситамкорона мегӯянд.

⁹ Даҳонашонро ба осмон нигаронидаанд, ва забонашон бар замин мегардад.

¹⁰ Бинобар ин қавми Ӯ ба ҳамон тараф рӯ меоварад, ва оби фаровон ба вай нӯшонида мешавад.

¹¹ Ва мегӯянд: «Худо чӣ гуна бидонад? Ва оё Ҳаққи Таоло дорои дониш аст?»

¹² Инак, ин шарирон ва бепарвоёни ҷаҳон сарват афзун мекунанд.

¹³ Пас, беҳуда ман диламро соф кардаам, ва кафҳоямро ба покӣ шустаам,

¹⁴ Дар сурате ки ҳар рӯз осеб мебинам, ва ҳар субҳ панд мегирам.

¹⁵ Агар мегуфтам, ки «мисли онҳо сухан хоҳам ронд», — дар ҳаққи насли фарзандони Ту хиёнат мекардам.

¹⁶ Ва фикру хаёл кардам, то ки инро бифаҳмам; ин дар назарам заҳмат буд,

¹⁷ То даме ки ба қудсҳои Худо даромадам; он гоҳ ба фарҷоми онҳо сарфаҳм рафтам.

¹⁸ Ба яқин Ту онҳоро дар ҷойҳои лағжонак гузоштаӣ; оқибат онҳоро дар харобиҳо хоҳӣ андохт.

¹⁹ Чӣ гуна дар як мижа задан онҳо хонавайрон гардидаанд ва ба ҳалокат расида, аз даҳшатҳо фано шудаанд!

²⁰ Мисли хобе пас аз бедоршавӣ, Ту, эй Худованд, онҳоро бедор карда, шавкаташонро барҳам хоҳӣ дод.

²¹ Зеро ки дилам ба ҷӯш омада буд, ва ботинам маҷрӯҳ шуда буд,

²² Ва ман ҷоҳил будам ва сарфаҳм намерафтам; мисли чорпое назди Ту будам.

²³ Валекин ман доимо бо Ту ҳастам; Ту ямини маро дастгирӣ намудаӣ.

²⁴ Бо машварати Худ маро ҳидоят мекунӣ, ва пас аз он маро ба ҷалол хоҳӣ расонд.

²⁵ Кист барои ман дар осмон? Ва бо Ту дар замин хоҳони чизе нестам.

²⁶ Агарчи ҷисмам ва дилам адо мешавад, Худо кӯҳпораи дили ман аст ва насибаи ман аст то абад.

²⁷ Зеро инак онҳое ки аз Ту дур ҳастанд, нест хоҳанд шуд: ҳар киро, ки аз Ту даст мекашад, дафъ хоҳӣ кард.

²⁸ Валекин барои ман ба Худо наздик шуданам некӯст; ба Худованд Худо ман паноҳ бурдаам, то ки тамоми аъмоли Туро ривоят намоям.