Забур 68 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ШАСТУ ҲАШТУМ Дуо дар бораи халосӣ додан аз андӯҳи азим.

¹ Барои сардори муғанниён бар сози шӯшаним. Таронаи Довуд.

² Маро наҷот деҳ, эй Худо, зеро ки обҳо то ба ҷонам расидааст.

³ Дар ботлоқи чуқуре ғӯтидаам, ва ҷои истодан нест; ба умқҳои об даромадаам, ва ҷараёни об маро кашида мебарад.

⁴ Аз фиғон лакот гардидаам, гулӯям хушкидааст, чашмонам аз интизорӣ ба Худои ман хаста шудааст.

⁵ Онҳое ки бесабаб аз ман нафрат доранд, аз мӯйҳои сарам зиёд шудаанд. Онҳое ки ноҳақ ба ман адоват доранд ва маро нест кардан мехоҳанд, пурзӯр шудаанд: он чи нагирифтаам, бояд баргардонам.

⁶ Худоё! Ту беақлии маро медонӣ, ва айбҳои ман аз Ту пӯшида нест.

⁷ Умедворони Ту, эй Худованд Худои лашкарҳо, аз боиси ман хиҷил нахоҳанд шуд. Толибони Ту, эй Худои Исроил, аз боиси ман шарманда нахоҳанд шуд.

⁸ Зеро ки ба ҳотири Ту бори нангро бардоштаам, ва пардаи расвоӣ рӯи маро пӯшидааст.

⁹ Барои бародарони худ ғайр ҳисоб шудаам, ва барои писарони модари худ — бегона.

¹⁰ Зеро ки рашки хонаи Ту маро хӯрдааст, ва бадгӯиҳои бадгӯёни Ту бар ман афтодааст.

¹¹ Ва рӯза дошта, бо гирья дили худро холӣ кардаам, ва ин сабаби маломатҳо дар ҳаққи ман гардидааст.

¹² Ва палосро либоси худ кардаам, ва барои онҳо зарбулмасал шудаам.

¹³ Дар бораи ман дарвозанишинон гапу калоча мекунанд, ва майнӯшон ашӯла мехонанд.

¹⁴ Валекин ман дуоямро пеши Ту, эй Худованд, дар вақти иҷобат мегӯям; Худоё, дар бузургии эҳсони Худ ва ростии наҷоти Худ маро иҷобат намо.

¹⁵ Маро аз ботлоқ халос кун, то ки ғӯтида наравам: аз бадхоҳонам ва аз умқи обҳо раҳо шавам;

¹⁶ Ҷараёни об маро набарад, ва чуқурӣ маро ба коми худ накашад, ва чоҳ даҳони худро бар ман напӯшад.

¹⁷ Маро иҷобат намо, эй Худованд, зеро ки эҳсони Ту некӯст; аз рӯи фаровонии марҳаматҳои Худ бар ман таваҷҷӯҳ намо.

¹⁸ Ва рӯи Худро аз бандаи Худ пинҳон надор, зеро ки ба танг омадаам; маро ба зудӣ иҷобат намо.

¹⁹ Ба ҷонам наздик шуда, онро халос кун; бар хилофи душманонам маро раҳоӣ деҳ.

²⁰ Ту нанги маро, хиҷолати маро ва расвоии маро медонӣ; ҳамаи хасмҳоям пеши назари Туанд.

²¹ Маломат диламро шикастааст, ва ман хеле ранҷур шудаам; ба дилсӯзе интизорӣ доштам, аммо набуд, ба тасаллидиҳандагон низ, лекин наёфтам.

²² Ва барои хӯрданам заҳра доданд, ва дар ташнагиам маро сирко нӯшонданд.

²³ Бигзор суфраи онҳо пеши рӯяшон ба доме, ва зиёфати осоиштаи онҳо ба қапқоне мубаддал гардад;

²⁴ Бигзор чашмони онҳо хира шавад, то ки набинанд, ва камарҳои онҳоро абадан суст гардон.

²⁵ Хашми Худро бар онҳо бирез, ва ғазаби Ту бигзор онҳоро дарьёбад.

²⁶ Бигзор хонаҳошон хароб гардад, ва касе дар ҳаймаҳошон сокин нашавад.

²⁷ Зеро касеро, ки Ту задаӣ, таъқиб мекунанд, ва дардҳои шаҳидонатро нақл менамоянд.

²⁸ Гуноҳ бар гуноҳашон илова намо, ва бигзор дар адолати Ту дохил нашаванд.

²⁹ Бигзор аз дафтари ҳаёт маҳв гарданд, ва бо одилон навишта нашаванд.

³⁰ Валекин ман мискин ва азияткаш ҳастам; наҷоти Ту, эй Худо, паноҳи ман хоҳад шуд.

³¹ Исми Худоро бо суруд мадҳ хоҳам кард; ва Ӯро бо шукрона такбир хоҳам гуфт.

³² Ва ин ба Худованд писанд хоҳад омад, бештар аз гов ва гӯсолае ки дорои шохҳо ва сумҳост.

³³ Ҳалимон дида, шод хоҳанд шуд. Эй толибони Худо, дилатон зинда хоҳад шуд.

³⁴ Зеро ки Худованд мискинонро мешунавад, ва ба бандиёни Худ беэътиноӣ намекунад.

³⁵ Осмон ва замин, баҳрҳо ва ҳар он чи дар онҳо меҷунбад, Ӯро мадҳ мекунанд.

³⁶ Зеро ки Худо Сионро наҷот хоҳад дод, ва шаҳрҳои Яҳудоро бино хоҳад кард, ва дар он ҷо сокин хоҳанд шуд, ва онро мерос хоҳанд гирифт.

³⁷ Ва зурьёти бандагонаш вориси он хоҳанд шуд, ва дӯстдорони исми Ӯ дар он сукунат хоҳанд кард.