Забур 63 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ШАСТУ СЕЮМ Дуо дар бораи мадад расонидани Худо бар зидди бӯҳтонгӯён.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи Довуд.

² Эй Худо, овозамро бишнав, вақте ки зорӣ мекунам; ҷонамро аз бими душман нигаҳбонӣ намо.

³ Маро аз қасди бадкешон пинҳон бикун, ва аз ҳаёҳуи бадкирдорон,

⁴ Ки забони худро мисли шамшер тез кардаанд, тирҳои худ — суханони талхро ба зеҳ овардаанд,

⁵ То ки аз камингоҳи худ ба беайбе биандозанд; баногоҳ ба вай меандозанд ва наметарсанд.

⁶ Ба бадкории худ қоиманд; барои ниҳодани домҳои ниҳонӣ забон як мекунанд; мегӯянд: «Кист, ки моро бубинад?»

⁷ Ноинсофиҳо меандешанд, ва мегӯянд: «Андешаи хубе кардаем»; ва умқи ботину дили ҳар яке пур аз макр аст.

⁸ Валекин Худо ба онҳо тир хоҳад андохт: баногоҳ зарбаҳо хоҳанд хӯрд.

⁹ Ва бо забонҳои худ ба худашон шикаст хоҳанд расонд; ҳар кӣ онҳоро бинад, бо нафрат калла хоҳад ҷунбонд.

¹⁰ Он гоҳ ҳамаи одамон хоҳанд тарсид, ва корномаи Худоро эълон хоҳанд намуд, ва аъмоли Ӯро фаҳм хоҳанд кард.

¹¹ Одил дар Худованд шодӣ карда, ба Ӯ паноҳ хоҳад бурд, ва ҳамаи ростдилон фахр хоҳанд кард.