Забур 57 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ПАНҶОҲУ ҲАФТУМ Худо бар доварони ноинсофи замин доварӣ менамояд.

¹ Барои сардори муғанниён. Нобуд накун. Суруди Довуд.

² Оё шумо, эй доварон, ҳақиқатан аз рӯи инсоф ҳукм мекунед ва банӣ‐одамро аз рӯи ростӣ доварӣ менамоед?

³ Ба яқин шумо дар дили худ ноинсофиҳо ба амал меоваред, зулми дастҳои худро дар замин бар тарозу мемонед.

⁴ Шарирон аз аввали таваллуди худ каҷ мераванд; аз шиками модар козибон гумроҳ мешаванд.

⁵ Заҳри онҳо мисли заҳри мор аст, мисли мори айнакдори кар, ки гӯшашро мепӯшад,

⁶ Ва овози афсунгаронро намешунавад, агарчи дар афсун бағоят моҳиранд.

⁷ Худоё! Дандонҳои онҳоро дар даҳонашон бишкан; дандонҳои пеши шеронро пора‐пора намо, эй Худованд!

⁸ Бигзор онҳо мисли обе ки ҷорист, нест шаванд; вақте ки тирҳои худро омода мекунанд, мисли гард парешон шаванд;

⁹ Мисли тӯқумшуллуке ки аз назар ғоиб мешавад, нест шаванд; мисли афгонаи зан рӯи офтобро набинанд;

¹⁰ Пеш аз он ки дегҳои шумо оташи хорҳоро ҳис кунад, ҳам гӯшти нопухта ва ҳам оташро шамол лесида барад.

¹¹ Одил, чун интиқомро дид, шод хоҳад шуд, пойҳои худро дар хуни шарир хоҳад шуст.

¹² Ва одамизод хоҳад гуфт: «Ба яқин самаре барои одил ҳаст! Ба яқин Худое ҳаст, ки бар замин доварӣ мекунад!»