Забур 50 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ПАНҶОҲУМ Дуои гуноҳкоре ки тавба мекунад.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи Довуд,

² Вақте ки пеши ӯ, баъд аз даромаданаш назди Батшобаъ, Нотони набӣ омад.

³ Ба ман, эй Худо, аз рӯи лутфи Худ марҳамат намо, ва ҷиноятҳоямро аз рӯи фаровонии марҳаматҳои Худ маҳв кун.

⁴ Маро аз гуноҳам чандинбора шустушӯ намо, ва аз хатоям маро пок кун,

⁵ Зеро ки ман ба ҷиноятҳои худ иқрор ҳастам, ва хатоям доим пеши назари ман аст.

⁶ Ба Ту ва танҳо ба Ту хато кардаам, ва пеши назари Ту бадӣ кардаам, бинобар ин Ту дар ҳукми Худ барҳақ ҳастӣ ва дар доварии Худ пок.

⁷ Инак, ман дар гуноҳ офарида шудаам, ва модарам дар хато ба ман ҳомила гардидааст.

⁸ Инак, Ту ростиро дар замирам хоҳон ҳастӣ, ва дар ботинам ҳикматро ба ман меомӯзӣ.

⁹ Маро бо зуфо татҳир намо, ва ман пок хоҳам шуд; маро шустушӯй кун, ва ман аз барф сафедтар хоҳам шуд.

¹⁰ Маро аз шодӣ ва хурсандӣ баҳраманд гардон, то устухонҳое ки Ту шикастаӣ, хушнӯд шавад.

¹¹ Рӯи Худро аз хатоям бипӯшон, ва ҳамаи гуноҳҳои маро маҳв кун.

¹² Худоё, дили поке дар ман биофарин, ва рӯҳи дурусте дар ботинам нав бикун.

¹³ Маро аз пеши Худ дур наандоз, ва Руҳулқудси Худро аз ман нагир.

¹⁴ Шодии наҷоти Худро ба ман баргардон, ва бо рӯҳи олиҳимматӣ маро дастгирӣ намо.

¹⁵ Ба ҷинояткорон роҳҳои Туро таълим хоҳам дод, ва хатокорон сӯи Ту руҷӯъ хоҳанд кард.

¹⁶ Маро аз хунҳо бираҳон, эй Худо, ки Худои наҷоти ман ҳастӣ, то забонам адолати Туро тараннум намояд.

¹⁷ Худовандо! Лабҳои маро бикшо, ва забонам ҳамду санои Туро хоҳад гуфт;

¹⁸ Зеро ки Ту қурбониро намехоҳӣ, вагар на меовардам; ба қурбонии сӯхтанӣ таваҷҷӯҳ намекунӣ.

¹⁹ Қурбониҳои дилхоҳи Худо рӯҳи шикаста аст; дили шикаста ва залилро Ту, эй Худо, хор нахоҳӣ дид.

²⁰ Бо ҳусни таваҷҷӯҳи Худ ба Сион некӣ бикун; ҳисорҳои Ерусалимро барпо намо.

²¹ Он гоҳ қурбониҳои адолат ва қурбониҳои сӯхтанӣ ба Ту писанд хоҳад афтод; он гоҳ бар қурбонгоҳи Ту гӯсолаҳоро хоҳанд овард.