Забур 5 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ПАНҶУМ Дуои субҳи Довуд, ки пур аз умедворӣ ба мадади Худо мебошад.

¹ Барои сардори муғанниён бар созҳои нафасӣ. Таронаи Довуд.

² Ба суханонам, эй Худованд, гӯш андоз, андешаҳоямро бифаҳм.

³ Овози истиғосаамро бишнав, эй Подшоҳи ман ва Худои ман! Зеро ки ба Ту дуо мегӯям.

⁴ Худовандо! Саҳаргоҳон овозамро бишнав, — саҳаргоҳон пеши Ту ҳозир мешавам, ва интизорӣ мекашам,

⁵ Зеро ки Ту Худои шароратхоҳ нестӣ: назди Ту бадкеш сокин нахоҳад шуд;

⁶ Лофакиён пеши назари Ту нахоҳанд истод: аз ҳамаи бадкирдорон нафрат дорӣ.

⁷ Дурӯғгӯёнро нобуд хоҳӣ кард; Худованд аз хунхӯр ва маккор кароҳат дорад.

⁸ Валекин ман, аз бисьёрии эҳсони Ту, ба хонаи Ту дохил хоҳам шуд, ва бо тарси Ту ба қасри қудси Ту саҷда хоҳам кард.

⁹ Худовандо! Ба ман, бар хилофи иродаи мухолифонам, дар адолати худ роҳнамо шав; роҳи Худро пеши ман ҳамвор кун.

¹⁰ Зеро ки дар даҳони онҳо гапи дуруст нест: ботинашон харобист, гулӯяшон қабри кушода аст, бо забонашон тамаллуқ мегӯянд.

¹¹ Онҳоро, эй Худованд, маҳкум намо, то ки аз қасдҳои бади худ фурӯ ғалтанд; ба сабаби ҷиноятҳои бисьёрашон онҳоро рад намо, зеро ки бар зидди Ту ба шӯр омадаанд.

¹² Ва ҳамаи паноҳбарони Ту хурсанд хоҳанд шуд ва то абад тараннум хоҳанд кард, ва Ту пуштибони онҳо хоҳӣ буд, ва дӯстдорони исми Ту дар Ту шод хоҳанд шуд.

¹³ Зеро ки Ту, эй Худованд, одилро баракат медиҳӣ; бо зиреҳи меҳрубонӣ ӯро фаро мегирӣ.