Забур 48 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ЧИЛУ ҲАШТУМ Сарват, қувват ва ҷалоли одамон бо мурданашон тамом мешавад.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи банӣ‐Қӯраҳ.

² Инро бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо! Гӯш андозед, эй ҳамаи сокинони дуньё!

³ Ҳам одамони оддӣ ва ҳам шахсони наҷиб; сарватдор ва мискин якҷоя.

⁴ Забонам ҳикматро баён мекунад, ва андешаҳои дилам аз ғояҳо иборат аст.

⁵ Гӯши худро ба масале медорам; муаммои худро бо барбат мекушоям:

⁶ Чаро дар айёми бадкеш тарсон бошам, вақте ки гуноҳи дунболагирҳоям маро иҳота мекунад?

⁷ Онҳо ба тавонгарии худ таваккал менамоянд, ва бо фаровонии сарвати худ фахр мекунанд.

⁸ Касе ҳаргиз барои бародараш фидия намедиҳад; кафораи худро низ ба Худо адо намекунад, —

⁹ Чунки фидияи ҷонашон гаронбаҳост, ва он ҳаргиз муяссар намешавад, —

¹⁰ То ки доим зинда монда, рӯи гӯрро набинад.

¹¹ Зеро мебинад, ки ҳакимон мемиранд, бо якҷоягии ҷоҳилон ва аблаҳон нобуд мешаванд; ва тавонгарии худро ба дигарон боқӣ мегузоранд.

¹² Дар хотир мегузаронанд, ки хонаҳошон доимӣ ва масканҳошон то абадуддаҳр аст; заминҳошонро ба номҳои худ мехонанд.

¹³ Валекин одамизод дар ҷоҳу ҷалолаш намемонад: ӯ мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.

¹⁴ Чунин аст роҳи онҳое ки худбоваранд, ва фарҷоми онҳое ки аз лофи худ хурсанданд. Село.

¹⁵ Мисли гӯсфандон ба дӯзах бурда мешаванд; мамот онҳоро чӯпонӣ мекунад; ва бомдодон росткорон бар онҳо ҳукмфармо хоҳанд шуд, ва сурати онҳо дар дӯзах, ки маскани онҳост, хоҳад пӯсид.

¹⁶ Аммо ҷонамро Худо раҳо хоҳад кард, зеро ки маро аз дасти дӯзах хоҳад гирифт. Село.

¹⁷ Натарс, вақте ки шахсе сарватдор шавад, ва ҷалоли хонааш афзун гардад,

¹⁸ Зеро ки ҳангоми мурданаш чизе бо худ нахоҳад бурд; ҷалолаш аз ақиби ӯ нахоҳад рафт;

¹⁹ Агарчи дар ҳаёташ ӯ баракати худро мехоҳад, ва ба дили худ мегӯяд: «Туро таъриф мекунанд, ки худро қонеъ мегардонӣ», —

²⁰ Лекин сӯи насли падарони худ хоҳад рафт, ки онҳо то абад нурро нахоҳанд дид.

²¹ Одаме ки соҳиби ҷоҳу ҷалол аст, вале фаҳм надорад, мисли ҳайвонҳоест, ки ба ҳалокат мерасанд.