Забур 41 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ЧИЛУ ЯКУМ Дуо дар бораи наҷот додани шахсе ки ба кишвари бегона ронда шудааст.

¹ Барои сардори муғанниён. Суруди таълимии банӣ‐Қӯраҳ.

² Чунон ки оҳу иштиёқманди маҷроҳои об аст, ончунон ҷонам иштиёқманди Туст, эй Худо!

³ Ҷонам ташнаи Худост, ташнаи Худои Ҳай: кай омада, пеши Худо ҳозир мешавам?

⁴ Ашкҳоям рӯзу шаб нони ман буд, вақте ки ҳар рӯз ба ман мегуфтанд: «Худои ту куҷост?»

⁵ Инро ба хотир оварда, ҷонам андаруни ман ба ҳаяҷон меояд: ҳангоме ки бо ҷамоате гузар доштам, онҳоро оҳиста‐оҳиста сӯи хонаи Худо мебурдам, бо овози тараннум ва шукронаи оммае ки ид мекард.

⁶ Чаро, эй ҷонам, маъюс шудаӣ ва андаруни ман ошуфтаҳол ҳастӣ? Ба Худо умедвор бош, зеро боз ба гуфтани ҳамди Ӯ муваффақ хоҳам шуд, барои наҷоте ки аз Ӯ хоҳам ёфт.

⁷ Эй Худои ман! Ҷонам андарунам маъюс шудааст, бинобар ин Туро аз замини Урдун ва аз Ҳермӯн, аз кӯҳи Мисъар ёд мекунам.

⁸ Варта вартаро бо овози шаршараҳои Ту даъват менамояд; ҳамаи туғьёнҳо ва мавҷҳои Ту бар ман гузаштааст.

⁹ Рӯзона Худованд эҳсони Худро зоҳир хоҳад кард, ва шабона суруди Ӯ бо ман хоҳад буд, ки дуоест пеши Худои ҳаёти ман.

¹⁰ Ба Худое ки сахраи ман аст, мегӯям: Чаро маро фаромӯш кардаӣ? Чаро аз фишори душман малӯл шуда мегардам?

¹¹ Хасмҳоям бо дашномҳои худ устухонҳои маро зарбаи марговар мезананд, вақте ки ҳар рӯз ба ман мегӯянд: «Худои ту куҷост?»

¹² Чаро, эй ҷонам, маъюс шудаӣ ва андаруни ман ошуфтаҳол ҳастӣ? Ба Худо умедвор бош, зеро боз ба гуфтани ҳамди Ӯ муваффақ хоҳам шуд, ки Ӯ наҷоти рӯи ман ва Худои ман аст.