Забур 4 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ЧОРУМ Дуои шоми Довуд, ки пур аз имон ба мадади Худо мебошад.

¹ Барои сардори муғанниён бар созҳои торнок. Таронаи Довуд.

² Вақте ки Туро мехонам, маро иҷобат намо, эй Худои адли ман! Дар тангӣ маро вусъат додаӣ. Ба ман марҳамат намо ва дуоямро бишнав.

³ Эй фарзандони инсон! То ба кай ҷалолам дар нанг хоҳад буд? Ва гапҳои хушкухолиро дӯст дошта, толиби кизб хоҳед буд? Село.

⁴ Вале бидонед, ки Худованд порсоёнро барои Худ ҷудо кардааст; Худованд мешунавад, вақте ки Ӯро мехонам.

⁵ Музтариб шуда, хато накунед: бар бистарҳои худ дар дилҳотон андеша кунед ва сокит бошед. Село.

⁶ Қурбониҳои адолатро тақдим намоед, ва ба Худованд таваккал кунед.

⁷ Бисьёр касон мегӯянд: «Кӣ ба мо некӯиро нишон медиҳад?» Нури рӯи Худро ба мо зоҳир намо, эй Худованд!

⁸ Ба дилам шодӣ бахшидаӣ аз он вақте ки ғаллаи онҳо ва оби ангури онҳо афзудааст.

⁹ Ба саломатӣ дароз мекашам ва хоб меравам, зеро ки танҳо Ту, эй Худованд, маро дар осудагӣ сокин мегардонӣ.