Забур 39 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ СИЮ НӮҲУМ Умедворони Худованд ҳамеша аз ҷониби Ӯ наҷот меёбанд.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи Довуд.

² Ба Худованд бисьёр умед бастам, ва Ӯ сӯи ман рӯ овард, ва истиғосаи маро шунид;

³ Ва маро аз чоҳи ҳалокат, аз ботлоқи пурлой берун овард, ва пойҳоямро бар сахрае гузошт, қадамҳоямро мустаҳкам гардонд.

⁴ Ва суруди наве дар даҳонам гузошт, — ҳамду санои Худои моро. Бисьёр касон инро дида, тарсон хоҳанд шуд, ва ба Худованд таваккал хоҳанд кард.

⁵ Хушо марде ки ба Худованд таваккал мекунад, ва ба мутакаббирон ва пайравони кизб рӯ намеоварад!

⁶ Корҳои зиёде Ту кардаӣ, эй Худованд Худои ман! Корҳои аҷоиб ва андешаҳоеро, ки Ту дар ҳаққи мо зоҳир намудаӣ, — кист, ки монанди Ту бошад! — мавъиза ва нақл хоҳам кард, аммо шумораи онҳо бениҳоят бисьёр аст.

⁷ Қурбонӣ ва ҳадияро Ту нахостӣ; гӯшҳои маро воз кардӣ; қурбонии сӯхтанӣ ва қурбонии хаторо талаб накардӣ.

⁸ Он гоҳ гуфтам: инак меоям; дар тӯмори китоб дар бораи ман навишта шудааст:

⁹ Иродаи Туро, эй Худои ман, ба ҷо овардан мехоҳам, ва шариати Ту андаруни дили ман аст.

¹⁰ Дар ҷамоати бузург аз адолат башорат додаам; инак, лабҳои худро нахоҳам баст: Худовандо, Ту медонӣ.

¹¹ Адолати Туро андаруни дилам махфӣ надоштаам, вафо ва наҷоти Туро баён кардаам, эҳсон ва ростии Туро аз ҷамоати бузург пинҳон надоштаам.

¹² Ту, эй Худованд, марҳаматҳои Худро аз ман боз надор; бигзор эҳсон ва ростии Ту ҳамеша маро нигаҳбонӣ кунад.

¹³ Зеро ки мусибатҳои бешумор маро иҳота намудааст; гуноҳҳоям маро мубтало кардааст, ба тавре ки қобили дидан нестам: онҳо аз мӯи сарам бисьёр аст, ва дилам маро тарк кардааст.

¹⁴ Худовандо! Таваҷҷӯҳ намуда, маро халосӣ деҳ; Худовандо! Ба мадади ман шитоб кун.

¹⁵ Бигзор онҳое ки толиби ҷони мананд, то онро ба ҳалокат расонанд, аз як сар хиҷил ва шарманда шаванд; бадхоҳонам қафо гарданд ва расво шаванд;

¹⁶ Онҳое ки ба ман «ҳай‐ҳай!» мегӯянд, ба сабаби шармандагии худ ҳайрон шаванд;

¹⁷ Ҳамаи толибони Ту дар Ту шодӣ ва хурсандӣ кунанд, ва дӯстдорони наҷоти Ту доимо гӯянд: «Афзун бод кибриёи Худованд!»

¹⁸ Валекин ман камбағал ва мискин ҳастам, ва Худованд ба ман ғамхорӣ мекунад; мададгор ва раҳокунандаи ман Ту ҳастӣ. Эй Худои ман! Таъхир накун.