Забур 38 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ СИЮ ҲАШТУМ Сукути ҳалимона сабаби тавбаи гуноҳкор мешавад.

¹ Барои сардори муғанниён, Едутун. Таронаи Довуд.

² Гуфтам: «Роҳҳои худро эҳтиёт хоҳам кард, то ки бо забонам хатое накунам; ба даҳонам тумшуқбанд хоҳам зад, то даме ки шарир дар рӯ ба рӯи ман аст».

³ Ман гунг ва хомӯш будам, аз некӣ низ лаб фурӯ бастам, ва дардам бадтар шуд.

⁴ Дилам андарунам аланга зад, дар фикрам оташ даргирифт, бо забони худ сухан гуфтам:

⁵ «Аҷаламро, эй Худованд, ба ман маълум кун, ва миқдори рӯзҳоямро, ки чист, то донам, ки кай фано мешавам.

⁶ Инак, рӯзҳои маро ба қадри ваҷабе додаӣ, ва умрам дар назари Ту ҳеҷ аст. Ба яқин ҳар одамӣ, ки мутакаббирона меистад, чизи бекор аст». Село.

⁷ Ба яқин одамизод мисли шабаҳе мегардад: бекора шӯру ғавғо менамояд, захира мекунад ва намедонад, ки он насиби кӣ мешавад.

⁸ Ва акнун, эй Худованд, ман чиро умедвор бошам? Умеди ман бар Туст.

⁹ Аз ҳамаи ҷиноятҳоям маро раҳоӣ деҳ, пеши нобакорон маро хиҷил накун.

¹⁰ Ман гунг шудаам, даҳонамро намекушоям; зеро ки Ту инро кардаӣ.

¹¹ Офати Худро аз ман дур кун; аз зарбаи дасти Ту ман нобуд мешавам.

¹² Агар одамизодро мувофиқи далелҳои гуноҳи вай ҷазо диҳӣ, зебоии вай, мисли он ки куя зада бошад, хароб хоҳад шуд. Ба яқин ҳар одамӣ чизи бекор аст! Село.

¹³ Дуои маро бишнав, эй Худованд, ва ба истиғосаи ман гӯш андоз; бар ашкҳоям сокит набош, зеро ки ман назди Ту ғарибам ва мисли ҳамаи падаронам муҳоҷирам.

¹⁴ Ғазаби Худро аз ман бигардон, то каме кушодарӯй гардам, пеш аз он ки биравам, ва дигар нахоҳам буд.