Забур 34 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ СИЮ ЧОРУМ Дуо дар бораи наҷот додан аз душманони шарир.

¹ Таронаи Довуд. Ба мухолифонам, эй Худованд, мухолифат намо, ба ҷангҷӯёнам ҷанг кун;

² Сипар ва ҷавшан бигир, ва ба мадади ман бархез;

³ Ва найзаро бикаш ва пеши роҳи таъқибкунандагони маро бигир; ба ҷонам бигӯй: «Ман наҷоти ту ҳастам!»

⁴ Бигзор толибони ҷонам хиҷил ва расво шаванд; бадандешонам қафо гарданд ва шарманда шаванд;

⁵ Мисли коҳрезае пеши бод бошанд, ва фариштаи Худованд онҳоро биронад;

⁶ Роҳашон торик ва лағжонак бошад, ва фариштаи Худованд онҳоро таъқиб намояд,

⁷ Зеро ки бе сабабе барои ман доми худро дар ҳафра пинҳон кардаанд; онро бе сабаб барои ҷонам кандаанд.

⁸ Бигзор бар ӯ таҳлукаи ногаҳоние биёяд, ва доме ки пинҳон кардааст, худи ӯро бигирад; дар торикӣ дар он фурӯ ғалтад.

⁹ Валекин ҷонам дар Худованд хурсандӣ хоҳад кард; дар наҷоти Ӯ шод хоҳам шуд.

¹⁰ Хамаи устухонҳоям мегӯяд: Худовандо! Кист монанди Ту, ки камбағалро аз каси пурзӯртар аз вай халос мекунӣ, ва камбағалу мискинро аз ғораткунандаи вай!

¹¹ Шоҳидони бадкин бархостаанд: он чи намедонам, аз ман мепурсанд;

¹² Ба ивази некӣ ба ман бадӣ мекунанд, ҷонамро гирифтори бекасӣ мегардонанд.

¹³ Валекин ман дар бемории онҳо палос мепӯшидам, ҷонамро бо рӯзадорӣ азоб медодам, аммо бигзор дуоям ба оғӯшам баргардад.

¹⁴ Мисли он ки дӯстам ё бародарам бошад, рафтор мекардам; мисли он ки барои модарам мотам гирифта бошам, ғамгин ва сархам будам.

¹⁵ Валекин вақте ки меафтодам, шодӣ мекарданд ва ҷамъ мешуданд; нокасоне бар зидди ман ҷамъ мешуданд, ки намешинохтам; маро дашном медоданд, ва бас намекарданд;

¹⁶ Бо масхарабозони риёкор дар ҳаққи ман дандонҳои худро ғиҷиррос мезанонданд.

¹⁷ Худовандо! То ба кай нигоҳ хоҳӣ кард? Ҷонамро аз ситамҳои онҳо, ягонаамро аз шерони ҷавон халос кун.

¹⁸ Туро дар ҷамоати бузург ҳамд хоҳам гуфт, дар миёни қавми азим Туро мадҳ хоҳам кард,

¹⁹ То онҳое ки ноҳақ ба ман адоват доранд, бар ман шодкомӣ наёбанд, онҳое ки бесабаб аз ман нафрат доранд, ба ҳамдигар чашмакӣ назананд;

²⁰ Зеро ки на дар бораи сулҳу осоиштагӣ сухан меронанд, балки дар ҳаққи сулҳҷӯёни замин бӯҳтонҳои макромез мебофанд;

²¹ Ва даҳони худро ба ман воз карда, мегӯянд: «Ҳай‐ҳай, чашми мо дид!»

²² Инҳоро Ту, эй Худованд, дидаӣ, хомӯш набош. Худовандо! Аз ман дур набош.

²³ Барои мурофиаи ман, барои даъвои ман аз хоб хез ва бедор шав, эй Худои ман ва Худованди ман!

²⁴ Маро аз рӯи адолати Худ дар доварӣ ҳимоят намо, эй Худованд Худои ман, то ки бар ман шодкомӣ наёбанд,

²⁵ Ва дар дили худ нагӯянд: «Ҳай‐ҳай, ҷони мо ҳузур кард!» Ва нагӯянд: «Ӯро фурӯ бурдем».

²⁶ Бигзор онҳое ки дар мусибати ман шодӣ мекунанд, якҷоя шарманда ва расво шаванд, онҳое ки бар ман такаббур менамоянд, пероҳани хиҷолат дар бар кунанд.

²⁷ Бигзор онҳое ки хоҳишманди ҳаққонияти мананд, шод ва хурсанд шаванд ва доимо гӯянд: «Афзун бод кибриёи Худованд, ки саломатии бандаи Худро хоҳон аст!»

²⁸ Ва забонам адолати Туро ва ҳамду санои Туро ҳар рӯз баён хоҳад кард.