Забур 2 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ДУЮМ Нубувват дар бораи малакути Писари Худо.

¹ Чаро халқҳо ба шӯр меоянд, ва қабилаҳо беҳуда қасд мекунанд?

² Подшоҳони замин қиём мекунанд, ва мирон бо ҳам машварат менамоянд бар зидди Худованд ва бар зидди Масеҳи Ӯ:

³ «Бандҳои онҳоро қатъ хоҳем кард, ва завлонаҳои онҳоро аз худ дур хоҳем андохт».

⁴ Он ки дар осмон нишастааст, механдад: Худованд онҳоро тамасхур менамояд.

⁵ Он гоҳ дар хашми Худ ба онҳо сухан меронад, ва бо ғазаби Худ онҳоро ба ҳарос меандозад:

⁶ «Валекин Ман подшоҳи Худро бар Сион, кӯҳи муқаддаси Худ, таъин кардаам».

⁷ Амри Худовандро баён мекунам. Ӯ ба Ман гуфт: «Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз Падари Ту шудаам.

⁸ Аз Ман талаб намо, ва қавмҳоро ба мероси Ту, ва ақсои заминро ба тасарруфи Ту хоҳам дод.

⁹ Онҳоро бо асои оҳанин шикаст хоҳӣ дод; мисли кӯзаи кулол пора‐пора хоҳӣ кард».

¹⁰ Пас, эй подшоҳон, ба ақл оед; эй доварони замин, таълим гиред!

¹¹ Худовандро бо тарс ибодат намоед, ва бо ларз шодӣ кунед.

¹² Писарро иззат кунед, ки мабодо ба ғазаб ояд, ва шумо дар роҳ нобуд шавед; зеро ки ғазаби Ӯ зуд аланга хоҳад гирифт. Хушо ҳамаи онҳое ки ба Ӯ паноҳ мебаранд!