Забур 17 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ҲАФДАҲУМ Суруди ҳамду сано дар шаъни Худо, ки Наҷотдиҳанда аз ҳамаи душманон мебошад.

¹ Барои сардори муғанниён. Суруди бандаи Худованд Довуд, ки суханони ин сурудро ба Худованд гуфт, дар рӯзе ки Худованд ӯро аз панҷаи ҳамаи душманонаш ва аз дасти Шоул халос кард. Ва ӯ гуфт:

² Туро, эй Худованд, эй қуввати ман, дӯст медорам!

³ Худованд сахраи ман аст, ва қалъаи ман, ва раҳокунандаи ман; Худои ман кӯҳпораи ман аст; ба Ӯ паноҳ мебарам; Ӯ сипари ман аст, ва шохи наҷоти ман, ва паноҳгоҳи ман.

⁴ Худовандро мамдӯҳ хоҳам хонд, ва аз душманонам наҷот хоҳам ёфт.

⁵ Камандҳои мамот бар ман печида буд, ва селобҳои мӯҳлик маро ба ҳарос андохта буд;

⁶ Азобҳои гӯр маро иҳота карда буд, домҳои мамот пеши роҳи маро гирифта буд.

⁷ Дар тангии худ Худовандро хондам, ва ба Худои худ истиғоса бурдам. Овозамро аз қасри Худ шунид, ва истиғосае ки пеши Ӯ бурдам, ба гӯшаш расид.

⁸ Ва замин ба зилзила ва раъша омад, ва пояҳои кӯҳҳо биларзид ва биҷунбид, зеро ки Ӯ дарғазаб шуд;

⁹ Аз димоғи Ӯ дуд баромад, ва аз даҳонаш оташи оламсӯз; ахгарҳои сӯзон аз Ӯ пайдо шуд.

¹⁰ Ва осмонро хамонида, нузул кард, ва абри сиёҳ зери пойҳои Ӯ буд.

¹¹ Ва бар каррубӣ савор шуда, парид, ва бар болҳои бод парвоз кард.

¹² Торикиро пардаи Худ, хаймаи гирдогирди Худ бисохт, ки торикии обҳо ва абрҳои осмон буд.

¹³ Аз дурахшонӣ пеши Ӯ абрҳояш мешитофтанд, бо жола ва ахгарҳои оташ.

¹⁴ Ва Худованд дар осмон гулдуррос зад, ва Ҳаққи Таоло овози Худро бидод, бо жола ва ахгарҳои оташ.

¹⁵ Ва тирҳои Худро фиристода, онҳоро пароканда намуд, ва барқҳо андохта, онҳоро ҳаросон кард.

¹⁶ Ва маҷроҳои об намудор шуд, ва пояҳои дуньё аз итоби Ту, эй Худованд, аз вазиши боди димоғи Ту ошкор гардид.

¹⁷ Аз афроз дасти ёрӣ дароз карда, маро баргирифт, аз обҳои бисьёр маро берун кашид;

¹⁸ Аз душмани пурзӯрам ва аз бадхоҳонам, ки аз ман тавонотар буданд, маро халос кард.

¹⁹ Дар рӯзи мусибатам бар ман пешдастӣ карданд, валекин Худованд муттакои ман буд.

²⁰ Ва маро ба вусъатобод баровард, маро раҳо кард, зеро ки ҳусни таваҷҷӯҳи Ӯ бар ман аст.

²¹ Худованд аз рӯи адолатам маро мукофот кард, мувофиқи покии дастҳоям ба ман подош дод,

²² Зеро ки роҳҳои Худовандро нигоҳ доштаам, ва аз пеши Худои худ ба шарорат дода нашудаам;

²³ Зеро ки ҳамаи дастурҳои Ӯ пеши назари ман аст, ва фароизи Ӯро аз худам дур накардаам.

²⁴ Ва пеши Ӯ беайб будам, ва ҳазар менамудам, ки гуноҳе накунам.

²⁵ Ва Худованд аз рӯи адолатам, мувофиқи покии дастҳоям пеши чашмони Ӯ, ба ман подош дод.

²⁶ Бо некӯкор Ту некӯкорона рафтор мекунӣ, бо марди ростдил ростдилона,

²⁷ Бо покдил — покдилона ва бо каҷрав — каҷравона.

²⁸ Зеро ки Ту мардуми ҳалимро наҷот медиҳӣ, ва чашмони ҳавобаландро паст мекунӣ.

²⁹ Зеро ки Ту, эй Худованд, чароғи маро дармегиронӣ: Худои ман торикии маро равшан мекунад;

³⁰ Зеро ки бо Ту ба қӯшуне тохт меоварам, ва бо Худои худ аз ҳисорҳо ҷаста мегузарам.

³¹ Тариқи Худо комил аст, сухани Худованд покиза аст; Ӯ барои ҳамаи паноҳбарони Худ сипар аст.

³² Зеро кист Худо, ҷуз аз Худованд? Ва кист кӯҳпора, ғайр аз Худои мо?

³³ Худо камари маро бақувват мебандад, ва роҳи маро рост мегардонад.

³⁴ Пойҳои маро мисли оҳувон мегардонад, ва бар баландиҳоям маро ба по мехезонад;

³⁵ Дастҳои маро ҷанг меомӯзад, ва бозувонам камони мисинро ӯҳда карда метавонад.

³⁶ Ва сипари наҷоти Худро ба ман ато фармудаӣ, ва ямини Ту маро дастгирӣ мекунад, ва ҳилми Ту маро бузург мегардонад.

³⁷ Қадами маро зери ман вусъат медиҳӣ, ва пойҳоям намелағҷад.

³⁸ Душманонамро таъқиб менамоям ва ба онҳо рафта мерасам, ва то онҳоро маҳв накунам, барнамегардам;

³⁹ Онҳоро зада пахш мекунам, ва онҳо хеста наметавонанд; зери пойҳои ман меафтанд;

⁴⁰ Зеро ки камари маро барои ҳарбу зарб бақувват бастаӣ, ва мухолифонамро зери поям андохтаӣ.

⁴¹ Душманонамро дар гурез андохтаӣ, ва ман бадхоҳонамро маҳв мекунам:

⁴² Онҳо истиғоса мебаранд, валекин наҷотдиҳандае нест; Худовандро мехонанд, аммо Ӯ онҳоро иҷобат намекунад;

⁴³ Онҳоро чун ғуборе пеши бод соида пош медиҳам, чун лои кӯчаҳо онҳоро поймол мекунам.

⁴⁴ Маро аз ҷангу ҷидоли қавм раҳо кардаӣ, сари халқҳо гардондаӣ; қавме ки намешинохтамаш, ба ман хизмат мекунад;

⁴⁵ Фақат овозаи маро шунида, ба ман тобеъ мешаванд; аҳли ғайр ба ман тамаллуқ мегӯянд;

⁴⁶ Аҳли ғайр пажмурдаҳол мешаванд ва аз истеҳкомоти худ бо тарсу ларз мебароянд.

⁴⁷ Худованд Ҳай аст, ва кӯҳпораи ман муборак аст, ва Худои наҷоти ман сарафроз бод, —

⁴⁸ Худое ки интиқоми маро мегирад ва қавмҳоро зердасти ман мегардонад.

⁴⁹ Маро аз душманонам раҳо кардаӣ, аз мухолифонам баланд бардоштаӣ, аз золим халосӣ додаӣ.

⁵⁰ Бинобар ин Туро, эй Худованд, дар миёни халқҳо ҳамду сано хоҳам гуфт ва исми Туро хоҳам сароид.

⁵¹ Ӯ ба подшоҳи Худ зафарҳои бузурге мебахшад, ва ба масеҳи Худ эҳсон мекунад, яъне ба Довуд ва ба зурьёти вай то абад.