Забур 16 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ШОНЗДАҲУМ Дуо дар бораи халосӣ додан аз душманон.

¹ Дуои Довуд. Эй Худованд, адолатро бишнав, тазаррӯи маро иҷобат намо, ба дуои ман, ки аз лабони бемакр берун меояд, гӯш андоз.

² Бигзор ҳукмномаи ман аз ҳузури Ту барояд: чашмони Ту ростбин аст.

³ Диламро имтиҳон кардӣ, шабона тафаққуд намудӣ, маро озмудӣ, ва чизе наёфтӣ: андешаи баде надорам, ки ба забон оварда натавонам.

⁴ Дар амалиёти инсонӣ, мувофиқи каломи лабони Ту, худро аз роҳҳои золим нигоҳ доштам.

⁵ Қадамҳоямро дар роҳҳои Худ қоим гардон, то ки пойҳоям налағҷад.

⁶ Ман Туро мехонам, зеро ки Ту, эй Худо, маро иҷобат менамоӣ; гӯши Худро сӯи ман хам намо ва суханамро бишнав.

⁷ Эҳсонҳои аҷоиби Худро бинамо, эй Наҷотдиҳандаи паноҳбарон аз онҳое ки бар зидди ямини Ту қиём мекунанд.

⁸ Ҳамчун гавҳараки чашм маро нигаҳбонӣ намо; дар сояи болҳои Худ маро пинҳон бикун

⁹ Аз шарироне ки ба ман ситам мекунанд, — аз душманони қасди ҷонам, ки маро иҳота менамоянд.

¹⁰ Амъояшон чарбу баста, даҳонашон суханони мағрурона мегӯяд.

¹¹ Дар ҳар қадамамон алҳол моро иҳота мекунанд; чашмони худро дӯхтаанд, то ки маро ба замин ғалтонанд;

¹² Вай мисли шерест, ки ба даридан ҳарис бошад, ва мисли шери ҷавонест, ки дар камингоҳ нишаста бошад.

¹³ Бархез, эй Худованд, аз вай пешдастӣ карда, варо мағлуб намо, ҷонамро аз шарир бо шамшерат бираҳон,

¹⁴ Яъне аз сафилон бо дасти Худ, эй Худованд; аз сафилони дуньё, ки аз ин зиндагӣ баҳраманданд, ва ганҷинаи Ту шиками онҳоро пур мекунад; фарзандҳошон низ сер шуда, бақияи онро ба бачагони худ мемонанд.

¹⁵ Ман дар адолат рӯи Туро хоҳам дид; чун бедор шавам, аз сурати Ту сер хоҳам шуд.