Забур 139 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ СИЮ НӮҲУМ Дуо дар бораи мадад расондан бар зидди душманоне ки ҳуҷум мекунанд.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи Довуд.

² Маро, эй Худованд, аз одами бад бираҳон; аз шахси золим маро муҳофизат намо,

³ Ки онҳо дар дил қасдҳои бад доранд, ҳар рӯз ҷангу ҷидол ба миён меоваранд.

⁴ Забони худро ба сони мор тез мекунанд: заҳри афъӣ зери лабҳои онҳост. Село.

⁵ Маро, эй Худованд, аз дасти шарир нигоҳ дор, аз золим маро муҳофизат намо, ки онҳо қасд доранд пойҳои маро лағжонанд.

⁶ Мағрурон барои ман қапқон ва камандҳо пинҳон кардаанд, дар сари роҳ дом ниҳодаанд, тузоқҳо барои ман шинондаанд. Село.

⁷ Ба Худованд гуфтам: «Ту Худои ман ҳастӣ! Ба овози зориҳоям, эй Худованд, гӯш андоз!

⁸ Худовандо! Худовандо! Эй қуввати наҷотам! Дар рӯзи ҳарбу зарб сари маро пӯшидаӣ.

⁹ Орзуҳои шарирро, эй Худованд, ба иҷро нарасон; қасди бадашро ба амал набарор, то ки ҳавобаланд нашавад». Село.

¹⁰ Бигзор сари онҳоеро, ки гирди маро гирифтаанд, хабосати лабҳои худашон бипӯшад.

¹¹ Бигзор бар онҳо ахгарҳо фурӯ резад; бигзор онҳо дар оташ фурӯ ғалтанд, ва дар ҷарҳо, то ки бархоста натавонанд.

¹² Шахси бадзабон дар замин қоим нахоҳад шуд; золимро бадӣ ба дом дароварда, шикаст хоҳад дод.

¹³ Медонам, ки Худованд ба мазлумон додгарӣ ва ба мискинон инсоф хоҳад кард.

¹⁴ Ба яқин одилон исми Туро ҳамд хоҳанд гуфт; росткорон ба ҳузури Ту сокин хоҳанд шуд.