Забур 131 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ СИЮ ЯКУМ Худованд ваъдаҳои Худро ба ҷо меоварад.

¹ Суруди сууд. Довудро, эй Худованд, ба ёд ор, тамоми меҳнати ӯро,

² Ки ба Худованд қасам хӯрда буд, ба Қодири Яъқуб назр карда буд:

³ «Зери сақфи хонаи худ дохил нахоҳам шуд, бар ҷойхоби худ нахоҳам баромад,

⁴ Хоб ба чашмони худ нахоҳам дод, ва ғанаб ба мижгони худ,

⁵ То даме ки мақоме барои Худованд пайдо кунам, ва масканҳо барои Қодири Яъқуб».

⁶ Инак, дар бораи он дар Эфрот шунидаем, онро дар саҳрои Ёар ёфтаем.

⁷ Ба масканҳои Ӯ меоем, ба қадамгоҳи Ӯ саҷда мекунем.

⁸ Бархез, эй Худованд, ба оромгоҳи Худ биё, — Ту ва сандуқи шавкати Ту.

⁹ Коҳинони Ту ҷомаи адолат хоҳанд пӯшид, ва порсоёни Ту тараннум хоҳанд кард.

¹⁰ Ба хотири бандаи Худ Довуд, рӯи масеҳи Худро барнагардон.

¹¹ Худованд ба Довуд ба ростӣ қасам хӯрдааст, ва аз он нахоҳад баргашт: «Аз самари батни ту бар тахти ту хоҳам гузошт;

¹² Агар писаронат аҳди Маро нигоҳдорӣ кунанд, ва шаҳодати Маро, ки ба онҳо таълим хоҳам дод: писарони онҳо низ ба сурати абадӣ бар тахти ту хоҳанд нишаст».

¹³ Зеро ки Худованд Сионро баргузидааст; онро барои нишемангоҳи Худ хостааст:

¹⁴ «Ин аст оромгоҳи Ман ба сурати абадӣ; дар ин ҷо хоҳам нишаст, зеро ки онро хостаам.

¹⁵ Ҳосилоташро баракат хоҳам дод, камбағалонашро аз нон сер хоҳам кард.

¹⁶ Ва коҳинонашро ҷомаи наҷот хоҳам пӯшонид; ва порсоёнаш пайваста тараннум хоҳанд кард.

¹⁷ Дар он ҷо шохи Довудро хоҳам сабзонид; чароғе барои масеҳи Худ хоҳам барафрӯхт.

¹⁸ Душманони ӯро ҷомаи хиҷолат хоҳам пӯшонид; валекин бар ӯ тоҷи ӯ дурахшон хоҳад шуд».