Забур 13 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ СЕЗДАҲУМ Нокасии шарирон. Ваъдаи халосӣ ба баргузидагон.

¹ Барои сардори муғанниён. Таронаи Довуд. Нокас дар дили худ гуфт: «Худо нест». Онҳо фосид шудаанд, корҳои зишт кардаанд; некӯкоре нест.

² Худованд аз осмон ба банӣ‐одам назар андохт, то бубинад, ки оё касе соҳибфаҳм ва толиби Худо ҳаст?

³ Ҳама рӯй тофтаанд, бо ҳамдигар фосиқ шудаанд; некӯкоре нест, як нафар ҳам нест.

⁴ Оё ҳамаи бадкирдорон фаҳм намекунанд, ки қавми маро мехӯранд, чунон ки нон мехӯранд? Худовандро нахондаанд.

⁵ Он вақт сахт ҳаросон шуданд, зеро ки Худованд дар насли одилон зоҳир гардидааст.

⁶ Шумо рои ҳалимонро тамасхур кардед, аммо Худованд пуштибони онҳост.

⁷ Кошки наҷоти Исроил аз Сион ба амал ояд! Вақте ки Худованд асирони қавми Худро баргардонад, Яъқуб хурсанд ва Исроил шод хоҳад шуд.