Забур 129 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ БИСТУ НӮҲУМ Дуо дар бораи омурзидани гуноҳкорон.

¹ Суруди сууд. Аз умқҳо Туро, эй Худованд, мехонам.

² Худовандо! Овози маро бишнав. Бигзор гӯшҳои Ту ба овози зориҳоям диққат намояд.

³ Агар Ту, эй Худованд, гуноҳҳоро ба назар гирӣ, кист, эй Худованд, ки истодагӣ карда тавонад?

⁴ Аммо омурзиш назди Туст, то ки саҳмгин бошӣ.

⁵ Ба Худованд умедворам, ҷонам умедвор аст; ва ба каломи Ӯ умед бастаам.

⁶ Ҷонам Худовандро мунтазир аст, зиёда аз он ки посбонон субҳидамро, посбонон субҳидамро.

⁷ Эй Исроил, ба Худованд умед банд, зеро ки эҳсон назди Худованд аст, ва халосӣ назди Ӯ бисьёр аст,

⁸ Ва Ӯ Исроилро аз ҳамаи гуноҳҳои вай халосӣ хоҳад дод.