Забур 114 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ ЧОРДАҲУМ Шодмонӣ дар бораи наҷот.

¹ Худовандро дӯст медорам, зеро ки овози маро, зориҳои маро мешунавад;

² Зеро ки гӯши Худро сӯи ман хам намудааст, бинобар ин тамоми умри худ Ӯро хоҳам хонд.

³ Камандҳои мамот маро фаро гирифт ва азобҳои гӯр маро дарьёфт; ба тангӣ ва ғаму ғусса дучор шудам.

⁴ Он гоҳ исми Худовандро хондам: «Лутфан, эй Худованд, ҷонамро бираҳон».

⁵ Худованд бахшанда ва одил аст; ва Худои мо раҳмон аст.

⁶ Худованд соддадилонро нигоҳдорӣ мекунад: ранҷур будам, ва маро наҷот дод.

⁷ Эй ҷонам, ба оромии худ баргард, зеро ки Худованд ба ту таваҷҷӯҳ намудааст.

⁸ Зеро ки ҷонамро аз мамот халосӣ додаӣ, чашмамро аз ашк, поямро аз лағҷидан.

⁹ Пеши Худованд дар замини зиндаҳо роҳ хоҳам рафт.