Забур 11 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ЁЗДАҲУМ Дуо дар бораи наҷот додани одилон аз дасти шарирон.

¹ Барои сардори муғанниён бар сози ҳашттор. Таронаи Довуд.

² Наҷот деҳ, эй Худованд, зеро ки порсо боқӣ намондааст; зеро ки аз миёни банӣ‐одам аминон нест шудаанд.

³ Ҳар яке ба ёри худ суханони ботил мегӯяд; лабони пуртамаллуқ аз дили мунофиқ сухан меронанд.

⁴ Худованд ҳамаи лабони пуртамаллуқро нест хоҳад кард, ва ҳар забонеро, ки ҳавобаландона сухан меронад,

⁵ Яъне онҳоеро, ки мегӯянд: «Бо забони худ зӯр мебароем, лабони мо бо мост; кист, ки бар мо оғо бошад?»

⁶ Аз боиси тороҷи камбағалон ва оҳу фиғони мискинон алҳол қиём мекунам, мегӯяд Худованд, ва он касеро, ки гирифтори доми найранг аст, наҷот медиҳам.

⁷ Суханони Худованд суханони покиза аст, нуқраест, ки дар кӯра аз хок тоза карда ва ҳафт карат гудохта шудааст.

⁸ Ту, эй Худованд, онҳоро нигаҳбонӣ хоҳӣ кард, аз ин насл то абад муҳофизат хоҳӣ намуд.

⁹ Шарирон дарбадар гардиш хоҳанд кард, вақте ки одамони залил баланд мешаванд.