Забур 107 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ ҲАФТУМ Суруд дар шаъни Худо барои наҷот додани баргузидагон ва хоку туроб кардани душманон.

¹ Суруд. Таронаи Довуд.

² Дилам қавист, эй Худо; суруд хоҳам хонд ва хоҳам сароид; рӯҳам низ.

³ Эй уд ва барбат, бедор шав! Ман субҳидамро бедор хоҳам кард.

⁴ Туро, эй Худованд, дар миёни қавмҳо ҳамд хоҳам гуфт: ва Туро дар миёни қабилаҳо хоҳам сароид.

⁵ Зеро ки эҳсони Ту бузург аст фавқи осмонҳо, ва ростии Ту то афлок аст.

⁶ Бар осмонҳо баланд шав, эй Худо, ва ҷалоли Ту бар тамоми замин бод.

⁷ Барои он ки дӯстони Ту халосӣ ёбанд, бо ямини Худ наҷот деҳ, ва маро иҷобат намо.

⁸ Худо дар қудси Худ гуфтааст: «Хурсанд хоҳам шуд, Шакемро тақсим хоҳам кард, ва водии Суккӯтро чен хоҳам намуд.

⁹ Ҷилъод аз они Ман аст, Менашше аз они Ман; ва Эфроим хӯди Ман аст, Яҳудо чӯбдасти салтанати Ман;

¹⁰ Мӯоб тоси шустушӯи Ман аст; бар Адӯм кафши Худро хоҳам партофт; бар замини Фалиштӣ фарьёд хоҳам зад».

¹¹ Кист, ки маро ба шаҳри қалъадор дарорад? Кист, ки маро ба Адӯм ҳидоят намояд?

¹² Оё на Ту, эй Худо, моро партофтаӣ, ва бо лашкарҳои мо, эй Худо, берун намеоӣ?

¹³ Ба мо аз дасти аду ёварӣ намо, зеро ки мадади одамизод ҳеҷ аст.

¹⁴ Бо Худо зафар хоҳем ёфт, ва Ӯ адуёни моро хоку туроб хоҳад кард.