Забур 103 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ СЕЮМ Мадҳ кардани Худованд, ки Офаридагори ҷаҳон мебошад.

¹ Эй ҷонам, Худовандро муборак бихон. Худовандо, Худои ман! Бениҳоят бузург ҳастӣ; шукӯҳ ва шавкат пероҳани Туст.

² Нурро мисли ридое дар бар мекунӣ, осмонро мисли саропардае паҳн менамоӣ.

³ Кӯшкҳои фалакии Худро бар обҳо месозӣ, абрҳоро аробаи Худ мегардонӣ, ки он бар болҳои бод ҳаракат мекунад.

⁴ Бодҳоро ба фариштагони Худ табдил медиҳӣ, хизматгорони Худро ба оташи сӯзон.

⁵ Заминро бар асосҳояш барпо кардаӣ, то абад фурӯ нахоҳад ғалтид.

⁶ Бо варта мисли либосе онро пӯшондаӣ; бар кӯҳҳо обҳо меистад.

⁷ Аз итоби Ту мегурезанд, аз овози раъди Ту ба зудӣ қафо мегарданд.

⁸ Кӯҳҳо боло мераванд, водиҳо поён мефуроянд, ба мақоме ки барояшон буньёд кардаӣ.

⁹ Ҳадде гузоштаӣ, то ки аз он нагузаранд ва баргашта, заминро напӯшонанд.

¹⁰ Чашмаҳоро ба наҳрҳо равона кардаӣ: дар миёни кӯҳҳо ҷорӣ мешаванд,

¹¹ Ҳамаи ҳайвонҳои саҳроро об медиҳанд; гӯрхарон ташнагии худро мешикананд.

¹² Бар онҳо мурғони ҳаво сокин мешаванд, аз миёни навдаҳо овоз медиҳанд.

¹³ Кӯҳҳоро аз кӯшкҳои фалакии Худ сероб мегардонӣ; аз самараи аъмоли Ту замин сер мешавад.

¹⁴ Алафро барои чорпо мерӯёнӣ, ва сабзаро барои хизмати одамизод, то ки аз замин нон ҳосил кунад,

¹⁵ Ва шароб, ки дили инсонро шод мегардонад, ва равған, ки рухсори ӯ аз он медурахшад, ва нон, ки дили инсонро қувват мебахшад.

¹⁶ Дарахтони Худованд шодоб мешаванд, яъне арзҳои Лубнон, ки Ӯ шинондааст,

¹⁷ Ки бар онҳо мурғон лона месозанд: сарвҳо хонаи лайлак аст;

¹⁸ Кӯҳҳои баланд барои бузҳои кӯҳист; сахраҳо паноҳгоҳ аст барои заргӯшҳо.

¹⁹ Моҳро барои мӯҳлатҳо офаридааст; офтоб ғуруби худро медонад.

²⁰ Торикиро паҳн мекунӣ, ва шаб фаро мерасад; дар он ҳамаи ҳайвонҳои ҷангал ҳаракат мекунанд;

²¹ Шерони ҷавон барои нахҷир наъра мезананд ва хӯроки худро аз Худо металабанд.

²² Офтоб ки тулӯъ кард, ҷамъ мешаванд ва дар лонаҳои худ мехобанд.

²³ Одамизод барои фаъолияти худ берун меояд ва то бегоҳӣ бо кори худ машғул мешавад.

²⁴ Чӣ бисьёр аст аъмоли Ту, эй Худованд! Ҳамаро аз рӯи ҳикмат ба вуҷуд овардаӣ; замин аз офаридаҳои Ту пур аст.

²⁵ Инак баҳри бузург ва паҳновар: дар он ҷо хазандагон сону шумор надоранд, ҷонварҳои хурд ва калон.

²⁶ Дар он ҷо киштиҳо мегарданд; ин аждар низ, ки офаридаӣ, то ки бо он бозӣ кунӣ.

²⁷ Ҳамаашон аз Ту чашми интизор доранд, то ки ризқи онҳоро дар вақташ бирасонӣ.

²⁸ Он чи ба онҳо медиҳӣ, ҷамъ карда мегиранд; дасти Худро мекушоӣ, аз нозу неъмат сер мешаванд.

²⁹ Рӯи Худро пинҳон мекунӣ, ошуфта мешаванд; рӯҳи онҳоро кашида мегирӣ, мемиранд ва ба хоки худ бармегарданд.

³⁰ Рӯҳи Худро мефиристӣ, ба вуҷуд меоянд, ва рӯи заминро нав мегардонӣ.

³¹ Ҷалоли Худованд то абад аст; Худованд аз аъмоли Худ шод хоҳад буд.

³² Ба замин назар меандозад, он ба ларза меояд; ба кӯҳҳо даст мерасонад, онҳо дуд мекунанд.

³³ Тамоми умри худ дар шаъни Худованд суруд хоҳам хонд; то даме ки вучуд дорам, Худои худро хоҳам сароид.

³⁴ Бигзор гуфтори ман ба Ӯ хуш ояд; ман дар Худованд шод хоҳам буд.

³⁵ Бигзор хатокорон аз рӯи замин нест шаванд, ва шарирон дигар боқӣ намонанд. Эй ҷонам, Худовандро муборак бихон! Ҳалелуёҳ!