Забур 101 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ САДУ ЯКУМ Тавба кардани гуноҳкор ва ба Худованд рӯ овардани ӯ.

¹ Дуои мискин, вақте ки ғамгин шуда, пеши Худованд андӯҳи худро изҳор мекунад.

² Худовандо! Дуои маро бишнав, ва истиғосаи ман назди Ту бирасад.

³ Рӯи Худро аз ман пинҳон надор, дар рӯзи тангии ман гӯши Худро сӯи ман хам намо; рӯзе ки бихонам, маро ба зудӣ иҷобат бикун.

⁴ Зеро ки рӯзҳоям мисли дуд фано шудааст, ва устухонҳоям мисли ҳезуми нимсӯз гардидааст.

⁵ Дили ман мисли алафи офтобзадае хушкидааст, зеро ки хӯрдани нонамро фаромӯш мекунам.

⁶ Аз овози оҳу воҳи ман устухонам ба пӯстам часпидааст.

⁷ Ба мурғи саққои биёбон монанд шудаам; мисли буми харобазор гардидаам.

⁸ Шабзиндадорӣ мекунам ва мисли мурғаке ҳастам, ки болои бом танҳо нишаста бошад.

⁹ Ҳар рӯз маро душманонам маломат мекунанд; онҳое ки аз ман девонавор нафрат доранд, дар ман лаънат мекунанд.

¹⁰ Зеро ки хокистарро мисли нон хӯрдаам, ва нӯшокии худро бо ашк омехтаам,

¹¹ Аз боиси хашми Ту ва ғазаби Ту; зеро ки маро боло бардоштаӣ ва сарнагун кардаӣ.

¹² Рӯзҳоям мисли сояи шомгоҳ аст; ва ман мисли алаф хушк шудаам.

¹³ Валекин Ту, эй Худованд, то абад қоим ҳастӣ, ва зикри Ту то абадуддаҳр аст.

¹⁴ Ту бархоста, бар Сион марҳамат хоҳӣ кард; зеро вақти он аст, ки ба вай марҳамат намоӣ, чунки мӯҳлат расидааст;

¹⁵ Зеро ки бандагони Ту ба сангҳои он муҳаббат доранд, ва хоки онро азиз медоранд.

¹⁶ Ва халқҳо аз исми Худованд хоҳанд тарсид, ва ҳамаи подшоҳони замин аз ҷалоли Ту.

¹⁷ Зеро ки Худованд Сионро бино кардааст; дар ҷалоли Худ зоҳир шудааст;

¹⁸ Ба дуои нотавонон таваҷҷӯҳ намудааст, ва аз дуои онҳо нафрат накардааст.

¹⁹ Ин барои насли оянда навишта мешавад, ва қавме ки офарида хоҳад шуд, Худовандро мадҳ хоҳад кард.

²⁰ Зеро ки Ӯ аз афрози муқаддаси Худ мушоҳида кардааст: Худованд аз осмон ба замин назар андохтааст,

²¹ Барои он ки оҳу нолаи бандиро бишнавад, маҳкумони мамотро аз банд озод кунад,

²² То ки исми Худовандро дар Сион ба забон оваранд, ва ҳамду санои Ӯро дар Ерусалим,

²³ Вақте ки қавмҳо бо ҳам ҷамъ шаванд, ва мамлакатҳо низ, то ки Худовандро ибодат намоянд.

²⁴ Куввати маро дар роҳ фурӯ нишонд, рӯзҳоямро кӯтоҳ кард.

²⁵ Гуфтам: «Эй Худои ман! Маро дар нисфи рӯзҳоям набар. Солҳои Ту то абадуддаҳр аст.

²⁶ Дар замони қадим заминро буньёд кардаӣ, ва осмон амали дастҳои Туст.

²⁷ Онҳо фано хоҳанд шуд, валекин Ту қоим хоҳӣ буд; ва ҳамаашон мисли ҷомае ҷиғда‐ҷиғда хоҳанд шуд, мисли пероҳане онҳоро хоҳӣ печонид; ва онҳо мубаддал хоҳанд шуд.

²⁸ Валекин Ту ҳамон ҳастӣ, ва солҳои Ту тамом нахоҳад шуд.

²⁹ Фарзандони бандагони Ту сокин хоҳанд шуд, ва зурьёти онҳо пеши Ту барқарор хоҳанд буд».