Воиз 9 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ НӮҲУМ Атоҳои Худоро бо шодӣ қабул намо ва иродаи Ӯро ба амал овар.

¹ Ҳамаи инро дар дили худ ниҳодам, то барои ман равшан шуд, ки одилон ва хирадмандон ва аъмоли онҳо дар дасти Худо мебошанд; ва одамизод намедонад, ки муҳаббат дар интизори ӯст ё нафрат.

² Ҳар чиз барои ҳама баробар аст: айни як воқеа барои одил ва шарир аст, барои нек ва пок ва палид аст, барои касест, ки забҳ мекунад, ва барои касест, ки забҳ намекунад; хоҳ нек бошад, хоҳ хатокор; хоҳ қасам ёд кунад, хоҳ аз қасам тарсад.

³ Дар ҳар коре ки дар таҳти офтоб карда мешавад, аз ҳама бадтар ин аст, ки айни як воқеа барои ҳама аст, бинобар ин дили банӣ‐одам аз бадӣ пур аст, ва дар зиндагии онҳо фисқу фуҷур дар дили онҳост, ва пас аз он сӯи мурдаҳо мераванд.

⁴ Касе ки дар миёни зиндаҳост, барои вай ҳанӯз умеде ҳаст, зеро ки саги зинда аз шери мурда беҳтар аст.

⁵ Зиндаҳо медонанд, ки бояд бимиранд, вале мурдаҳо чизе намедонанд, ва барои онҳо дигар подоше нест, ҳатто зикрашон фаромӯш шудааст;

⁶ Ҳам муҳаббаташон, ҳам нафраташон ва ҳам рашкашон барбод рафтааст, ва дигар то абад барои онҳо аз ҳар коре ки дар таҳти офтоб карда мешавад, насибае нахоҳад буд.

⁷ Пас бирав, нони худро бо хурсандӣ бихӯр ва шароби худро бо дилхушӣ бинӯш, модоме ки Худо ба аъмоли ту таваҷҷӯҳ мекунад.

⁸ Бигзор либосҳои ту ҳама вақт сафед бошад, ва равған бар сари ту кам нашавад.

⁹ Дар тамоми айёми ҳаёти ҳеҷу пучи худ, ки Ӯ ба ту дар таҳти офтоб бахшидааст, яъне дар тамоми айёми ҳеҷу пучи худ, бо завҷае ки дӯст медорӣ, аз зиндагӣ лаззат бигир, зеро ки дар ҳаёт ва дар меҳнате ки дар таҳти офтоб мекунӣ, насибаи ту ҳамин аст.

¹⁰ Ҳар коре ки карданаш аз дасти ту ояд, алоқадри қуввати худ бикун, зеро дар гӯр, ки ба он ҷо меравӣ, на амал ҳаст, на тафаккур, на дониш ва на ҳикмат.

¹¹ Боз назар андохта, дар таҳти офтоб дидам, ки даводавӣ на аз барои сабукравон аст, ва корзор на аз барои баҳодурон аст, ва нон на аз барои хирадмандон аст, ва сарват на аз барои оқилон аст, ва меҳр на аз барои донишмандон аст; чунки вақти номусоид ва нокомӣ ба ҳамаи онҳо рӯй хоҳад дод.

¹² Илова бар ин одамизод низ вақти худро намедонад: чунон ки моҳиён ба тӯри ҳалокатовар банд мешаванд, ва паррандагон ба дом меафтанд, ончунон банӣ‐одам ба вақти пуркулфат, ки ногаҳон ба сарашон меояд, гирифтор мешаванд.

¹³ Чунин ҳикматро низ дар таҳти офтоб дидам, ва он дар назари ман бузург аст:

¹⁴ Шаҳри хурде буд, ва мардумаш кам буданд, ва подшоҳи бузурге назди он омад, ва онро иҳота намуд, ва манораҳои бузурге барои муҳосираи он барпо кард.

¹⁵ Валекин дар он як марди бенавои хирадманд ёфт шуд, ва ӯ бо ҳикмати худ ин шаҳрро раҳо кард; аммо ҳеҷ кас он марди бенаворо ба ёд наовард.

¹⁶ Ва ман гуфтам: ҳикмат беҳ аз зӯроварӣ; вале ҳикмати марди бенаво хор аст, ва суханонашро намешунаванд.

¹⁷ Суханони хирадмандонро, ки оромона гуфта мешавад, назар ба фарьёди ҳоким дар миёни аблаҳон бештар мешунаванд.

¹⁸ Ҳикмат беҳ аз асбоби ҳарбу зарб; вале як хатокор некии бисьёрро нобуд мекунад.