Воиз 8 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ҲАШТУМ Хушо тарсгорони Худо ва онҳое ки ба ҳукуматдорон итоат мекунанд.

¹ Кист, ки тавонад мисли хирадманд бошад? Ва кист, ки таъбири ҳар чизро бидонад? Ҳикмати одамизод чеҳраи ӯро равшан мекунад, ва шиддати чеҳраи ӯ тағьир меёбад.

² Ман гуфтам: амри подшоҳро риоя намо, ба хотири савганде ки ба исми Худо ёд карда мешавад.

³ Ба рафтан аз пеши ӯ шитоб накун, дар кори бад истодагӣ накун, зеро ки ӯ ҳар чи хоҳад, мекунад.

⁴ Азбаски сухани подшоҳ тасаллут дорад, кист, ки ба ӯ бигӯяд: «Чӣ мекунӣ?»

⁵ Касе ки ҳукмро риоя намояд, чизи баде нахоҳад дид; вале дили хирадманд вақт ва доварии муносибро медонад.

⁶ Зеро ки барои ҳар чиз вақт ва доварии муносибе ҳаст, ҳар чанд ки бадии одамизод бар вай гарон меояд,

⁷ Зеро ӯ он чиро, ки воқеъ хоҳад шуд, намедонад, ва кист, ки анҷоми онро ба ӯ бигӯяд?

⁸ Одамизод бар рӯҳи худ тасаллут надорад, то ки рӯҳро боздорад; ҳамчунин бар рӯзи мамот тасаллут надорад, ва чунон ки дар ин корзор ӯро раҳоӣ нест, шарорат низ соҳибашро халос намекунад.

⁹ Ҳамаи инро дидам, ва дили худро ба ҳар коре ки дар таҳти офтоб карда мешавад, ниҳодам: бисьёр вақтҳо одам бар одам ба зарари вай ҳукмронӣ мекунад.

¹⁰ Ва ҳамчунин шариронро дидам, ки гӯронида шуданд, ва ба оромгоҳи худ расиданд; вале онҳое ки росткор буданд ва дар макони муқаддас омадурафт доштанд, дар шаҳр фаромӯш гардиданд. Ин низ ҳеҷу пуч аст!

¹¹ Азбаски фатво оид ба амали бад ба зудӣ иҷро намешавад, бинобар ин дили банӣ‐одам барои бадкории онҳо пур аз ҷуръат мегардад.

¹² Агарчи хатокор сад бор бадӣ мекунад ва умри дароз мебинад, дар асл ман медонам, ки дар оқибат некӯӣ фақат барои тарсгорони Худо хоҳад буд, ки онҳо ба ростӣ аз Ӯ метарсанд;

¹³ Валекин барои шарир некӯӣ нахоҳад буд, ва ӯ мисли соя умри дароз нахоҳад дид, чунки аз Худо наметарсад.

¹⁴ Чизҳои ҳеҷу пуче ҳаст, ки бар рӯи замин ба амал меояд: одилоне ҳастанд, ки подоши сазовори амали шарирон насибашон мешавад, ва шарироне ҳастанд, ки подоши сазовори амали одилон насибашон мешавад. Гуфтам, ки ин низ ҳеҷу пуч аст!

¹⁵ Пас ман айшу тарабро ситоиш кардам, ки барои одамизод дар таҳти офтоб чизе хубтар аз хӯрдан ва нӯшидан ва айшу тараб намудан нест; ва ин ӯро дар айёми зиндагии пурмеҳнаташ, ки Худо ба ӯ дар таҳти офтоб бахшидааст, ҳамроҳӣ мекунад.

¹⁶ Вақте ки дили худро ба он ниҳодам, ки ҳикматро дарьёбам ва корубореро, ки бар рӯи замин ба амал меояд, бубинам, дар сурате ки одамизод на шаб ва на рӯз хобро ба чашмони худ намебинад, —

¹⁷ Он гоҳ тамоми амали Худоро дидам, ки одамизод он амалеро, ки дар таҳти офтоб карда мешавад, наметавонад дарьёбад: ҳар чанд одамизод барои тадқиқи он меҳнат кунад, онро пай намебарад, ва ҳатто агар хирадманде бигӯяд, ки «медонам», ӯ наметавонад онро дарьёбад.