Суруди Сурудҳо 7 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ҲАФТУМ Муоширати дӯстона.

¹ Баргард, баргард, эй Шуламит! Баргард, баргард, то ки ба ту назар кунем. Ба Шуламит чӣ назар мекунед, вақте ки ӯ дар миёни ду лашкаргоҳ мерақсад?

² Чӣ зебост пойҳоят дар кафшҳо, эй духтари наҷиб! Суринҳоят мисли зеварҳост, ки амали дастҳои санъатгар аст.

³ Нофат косаи мудаввар аст, ки шароби дорувордор дар он камӣ намекунад. Батнат хирмани гандум аст, ки бо савсанҳо ороиш ёфтааст.

⁴ Ду пистонат мисли ду оҳубараи экизаки модаоҳу мебошад.

⁵ Гарданат мисли бурҷи оҷ аст; чашмонат мисли ҳавзҳои Ҳешбӯн дар назди дарвозаи Батрабим аст; биниат мисли бурҷи Лубнон аст, ки ба сӯи Димишқ нигаронида шудааст.

⁶ Сарат бар ту мисли Кармил аст, ва кокули сарат мисли арғувон аст; подшоҳ ба турраҳояш гирифтор шудааст.

⁷ Чӣ нозанин ҳастӣ ва чӣ дилпазир, эй маҳбуба, дар ҳаловатҳо!

⁸ Ин қоматат ба нахл монанд аст, ва пистонҳоят — ба шингилҳои меваи он.

⁹ Гуфтам, ки бар нахл баромада, навдаҳояшро нигоҳ хоҳам дошт; ва пистонҳоят мисли шингилҳои ангур хоҳад буд, ва роиҳаи нафасат — мисли себҳо,

¹⁰ Ва даҳонат — мисли шароби ноб. Он ба гулӯи маҳбуби ман бемалол фурӯ меравад, лабҳои хуфтагонро ба ҳаракат меоварад.

¹¹ Ман аз они маҳбуби худ ҳастам, ва иштиёқи ӯ бар ман аст.

¹² Биё, эй маҳбуби ман, ба сайри саҳро бароем, дар деҳот шаб гузаронем,

¹³ Бомдодон ба токзорҳо биравем: бубинем, ки оё ток гул карда, ғӯра бастааст ва оё анорҳо муғҷа кушодааст? Дар он ҷо ишқбозиҳоямро ба ту хоҳам бахшид.

¹⁴ Роиҳаи меҳргиёҳҳо меояд, ва назди дарҳои мо ҳар навъ меваҳои хуштаъми тару тоза ва кӯҳна мавҷуд аст: онҳоро барои ту, эй маҳбуби ман, саришта кардаам.