Навҳаҳои Ирмиё 3 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СЕЮМ Ирмиё андӯҳгин асм, лекин дар андӯҳи худ тасаллӣ меёбад.

¹ Ман одаме ҳастам, ки аз асои ғазаби Ӯ мазаллат дидаам.

² Ӯ маро бурда, ба торикӣ даровардааст, ва на ба рӯшноӣ;

³ Фақат ба зидди ман тамоми рӯз гашта — баргашта дасти Худро нигаронидааст;

⁴ Гӯшт ва пӯсти маро реш‐реш карда, устухонҳои маро шикастааст;

⁵ Бар ман иморат сохта, маро бо заҳр ва мусибат иҳота намудааст;

⁶ Маро дар зулмот сокин гардондааст, мисли онҳое ки аз қадим мурдаанд;

⁷ Гирдогирди ман тавора кашидааст, то ки натавонам берун равам; ишкели маро вазнин кардааст;

⁸ Агарчи фарьёд ва истиғоса менамоям, дуои маро пешгирӣ кардааст;

⁹ Роҳҳои маро бо харсангҳо бандубаст намудааст, пайроҳаҳои маро каҷ кардааст.

¹⁰ Ӯ барои ман хирси каминвар аст, шерест, ки дар ҷои ниҳонӣ бошад;

¹¹ Роҳҳои маро каҷ карда, маро даридааст, маро маъюс намудааст;

¹² Камони Худро зеҳ карда, маро ҳадафе барои тир қарор додааст;

¹³ Тирҳои таркаши Худро ба гурдаҳои ман фурӯ фиристодааст.

¹⁴ Барои тамоми қавми худ хандахариш шудаам, калимаи тамасхури ҳаррӯзаи онҳо гардидаам.

¹⁵ Ӯ маро аз талхиҳо сер кардааст, маро аз явшон сероб намудааст;

¹⁶ Дандонҳоямро бо сангреза шикастааст, маро бо хокистар пӯшонидааст.

¹⁷ Ва ҷонам аз осоиштагӣ дур шудааст: некрӯзиро фаромӯш кардаам.

¹⁸ Ва гуфтам, ки қувватам ва умеде ки аз Худованд доштам, барбод рафтааст.

¹⁹ Мазаллат ва дилшикастагии маро, явшон ва заҳрро ба ёд овар.

²⁰ Нағз ба ёд меоварам, ва ҷонам андаруни ман маъюс шудааст.

²¹ Ба дили худ чунин ҷавоб хоҳам гардонд ва бинобар ин умедвор хоҳам буд:

²² Эҳсонҳои Худованд поён надорад, ва марҳаматҳои Ӯ беинтиҳост;

²³ Онҳо ҳар субҳ аз нав зоҳир мешавад: вафои Ту бузург аст.

²⁴ «Худованд насибаи ман аст, — мегӯяд ҷони ман, — бинобар ин ба Ӯ умедвор хоҳам буд».

²⁵ Худованд барои умедворони худ, барои ҳар ҷоне ки толиби Ӯст, нек аст:

²⁶ Хуб мешавад, ки ба наҷоти Худованд сокитона умедвор бошанд.

²⁷ Барои одамизод хуб аст, ки юғро дар ҷавонии худ бардошта бошад:

²⁸ Вай танҳо нишаста, сукут хоҳад кард, зеро ки Худованд юғро бар вай ниҳодааст;

²⁹ Даҳони худро бар хок хоҳад ниҳод: эҳтимол дорад, ки умеде бошад;

³⁰ Ба касе ки варо мезанад, рухсори худро хоҳад дошт ва аз нанг сер хоҳад шуд.

³¹ Зеро ки Худованд ба сурати абадӣ тарк нахоҳад кард,

³² Балки, агар ғамгин кунад, аз рӯи эҳсонкории бузурги Худ марҳамат хоҳад намуд,

³³ Зеро ки Ӯ банӣ‐одамро на ба дилхоҳи Худ ҷазо дода ғамгин мекунад.

³⁴ Вақте ки ҳамаи бандиёни заминро бо пойҳои худ пахш мекунанд,

³⁵ Вақте ки одамро ба ҳузури Ҳаққи Таоло ноҳақ доварӣ менамоянд,

³⁶ Вақте ки дар муҳокимаи даъвои одам каҷкорӣ мекунанд, — магар инро Худованд намебинад?

³⁷ Кист, ки чизе гуфта бошаду он чиз иҷро шуда бошад, бе он ки Худованд амр фармояд?

³⁸ Оё бадиҳо ва некиҳо аз амри Ҳаққи Таоло ба вуқӯъ намеояд?

³⁹ Одами зинда чӣ ҳақ дорад гила кунад, вақте ки аз гуноҳҳои худаш ҷазо бинад?

⁴⁰ Пас, роҳҳои худро бояд тафтиш ва таҳқиқ кунем ва сӯи Худованд баргардем,

⁴¹ Дилҳои худро сӯи Худое ки дар осмон аст, бо дастҳо боло кунем:

⁴² «Мо гуноҳ кардаем ва саркашӣ намудаем, Ту наомурзидаӣ;

⁴³ Худро бо ғазаб пӯшонида, моро таъқиб намудаӣ, куштаӣ, раҳме накардаӣ;

⁴⁴ Худро бо абр пӯшонидаӣ, то ки дуо нагзарад;

⁴⁵ Моро дар миёни қавмҳо хокрӯба ва ахлот гардондаӣ.

⁴⁶ Ҳамаи душманони мо даҳони худро бар мо кушодаанд.

⁴⁷ Даҳшат ва дом, харобӣ ва шикаст насиби мо шудааст.

⁴⁸ Аз шикасти духтари қавми ман аз чашмам ҷӯйбори об мерезад.

⁴⁹ Чашмам ашкбор аст ва бас намекунад, бе он ки танаффусе намояд,

⁵⁰ То даме ки Худованд аз осмон назар андозад ва бубинад.

⁵¹ Чашмам аз барои ҳамаи духтарони шаҳри ман ҷони маро ба дард меоварад.

⁵² Онҳое ки ноҳақ ба ман душманӣ доранд, маро мисли мурғе сайд карданӣ шуданд;

⁵³ Ҳаётамро дар чоҳ нобуд карда, маро сангборон намуданд.

⁵⁴ Об аз сарам гузашт; гуфтам: „Корам тамом шуд“.

⁵⁵ Аз даруни чоҳи чуқур исми Туро, эй Худованд, хондам.

⁵⁶ Овози маро шунидӣ: „Пас, гӯши Худро аз фарьёд ва истиғосаи ман напӯшон“.

⁵⁷ Дар рӯзе ки Туро хондам, наздик шуда гуфтӣ: „Натарс!“

⁵⁸ Даъвоҳои ҷони маро Ту, эй Худованд, ҳимоят кардӣ, ҳаёти маро раҳонидӣ.

⁵⁹ Ноинсофиеро, ки дар ҳаққи ман содир мешавад, Ту, эй Худованд, мебинӣ; пас, доди маро бидеҳ!

⁶⁰ Тамоми интиқомҷӯии онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман мебинӣ;

⁶¹ Таҳқири онҳоро, тамоми дасисакории онҳоро дар ҳаққи ман Ту, эй Худованд, мешунавӣ,

⁶² Низ суханони мухолифонам ва андешаҳоеро, ки онҳо ҳар рӯз ба муқобили ман доранд.

⁶³ Шинухези онҳоро бубин, ки ман ашӯлаи онҳо гардидаам.

⁶⁴ Сазояшонро, эй Худованд, мувофиқи аъмоли дастҳошон ба онҳо баргардон;

⁶⁵ Ба онҳо маҳзунии дил бидеҳ; нафрини Ту бар онҳо бод.

⁶⁶ Бо ғазаби Худ, эй Худованд, онҳоро таъқиб намо ва аз зери осмон маҳв кун».