Масалҳо 8 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ҲАШТУМ Ситоиши ҳикмат.

¹ Оё ҳикмат даъват наменамояд? Оё хирад овози худро намебарорад?

² Дар ҷойҳои баланди сари роҳ, дар миёни чорроҳа меистад;

³ Дар паҳлуи дарвозаҳо, назди даромадгоҳи шаҳр, дар остонаи дарҳо нидо мекунад:

⁴ «Шуморо, эй шахсон, даъват менамоям, ва овози ман барои банӣ‐одам аст.

⁵ Эй соддадилон! Фаросат биомӯзед, ва эй аблаҳон, дониш биомӯзед.

⁶ Бишнавед, чунки суханони муҳим мегӯям, ва он чи аз лабҳои ман мебарояд, рост аст,

⁷ Зеро ки забони ман сухани ростро баён мекунад, ва шарорат барои лабҳои ман зишт аст;

⁸ Ҳамаи суханони даҳони ман ҳаққонист; дар онҳо каҷравӣ ва талбис нест;

⁹ Ҳамааш барои хирадманд равшан аст, ва барои ёбандагони дониш рост аст.

¹⁰ Насиҳати маро бештар аз нуқра қабул кунед, ва донишро беҳтар аз зари холис бидонед;

¹¹ Зеро ки ҳикмат беҳ аз ҷавоҳир аст, ва ҳеҷ чизи дилхоҳ ба он баробар нест.

¹² Ман, ҳикмат, дар фаросат сокин ҳастам, ва дониши тадбирсозро пайдо мекунам.

¹³ Худотарсӣ — аз бадӣ нафрат доштан аст: аз ғурур, ва ҳавобаландӣ, ва роҳи бад, ва даҳони каҷгуфтор нафрат дорам.

¹⁴ Машварат ва зиракӣ дар ман аст; ман хирад ҳастам; қувват дар ман аст.

¹⁵ Бо ман подшоҳон салтанат меронанд, ва мирон адлро ба сурати қонун медароваранд.

¹⁶ Бо ман сарварон, ва акобир, ва ҳамаи доварони замин сардорӣ мекунанд.

¹⁷ Дӯстдорони худро дӯст медорам, ва толибони ман маро хоҳанд ёфт.

¹⁸ Сарват ва ҷалол, ганҷи бақодор ва хайр бо ман аст.

¹⁹ Самари ман беҳ аз тилло ва зари холис аст, ва ҳосили ман беҳ аз нуқраи хушъиёр аст.

²⁰ Бо роҳи адолат, андаруни тариқҳои инсоф меравам,

²¹ То ки дӯстдорони худро соҳиби сарват гардонам ва ганҷинаҳошонро пур кунам.

²² Худованд маро ибтидои роҳи Худ сохтааст, — пеш аз амалиёти Худ, аз қадимулайём:

²³ Аз азал тарҳ ёфтаам, — аз ибтидо, пеш аз хилқати замин.

²⁴ Вақте ки вартаҳо набуд, ба вуҷуд омадаам, — вақте ки чашмаҳои пур аз об набуд.

²⁵ Пеш аз барпо шудани кӯҳҳо, пеш аз талҳо ба вуҷуд омадаам,

²⁶ Вақте ки замин ва саҳроҳо ва аввали ғубори дуньёро Ӯ ҳанӯз наофарида буд.

²⁷ Вақте ки Ӯ афлокро муҳайё мекард, он ҷо будам. Вақте ки Ӯ хати уфуқро бар рӯи варта мекашид,

²⁸ Вақте ки абрҳоро дар боло барқарор менамуд, вақте ки чашмаҳои вартаро мустаҳкам мекард,

²⁹ Вақте ки низоми баҳрро амр мефармуд, то ки обҳо аз ҳудуди он нагузаранд, вақте ки асосҳои заминро мегузошт, —

³⁰ Он вақт назди Ӯ дастпарвард будам, ва ҳар рӯз ҳаловат мебурдам, ва ба ҳузури Ӯ ҳамеша хушҳолӣ менамудам, —

³¹ Дар замини офаридаи Ӯ хушҳолӣ менамудам, ва ба туфайли банӣ‐одам ҳаловат мебурдам.

³² Ва акнун, эй писарон, маро бишнавед; хушо касоне ки роҳҳои маро риоят мекунанд!

³³ Насиҳатро бишнавед, ва ҳикматпеша бошед, ва онро рад накунед.

³⁴ Хушо касе ки маро мешунавад, ҳар рӯз назди дарвозаи ман бедор меистад ва паҳлудариҳои маро нигаҳбонӣ мекунад!

³⁵ Зеро касе ки маро ёфта бошад, ҳаётро ёфтааст, ва аз ҷониби Худованд ҳусни таваҷҷӯҳ хоҳад ёфт.

³⁶ Валекин касе ки аз ман дур шавад, ба ҷони худ ҷафо мекунад; ҳамаи онҳое ки аз ман нафрат доранд, мамотро дӯст медоранд».