Масалҳо 6 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ШАШУМ Давоми он. Огоҳӣ аз коҳилӣ, бадӣ, зинокорӣ.

¹ Эй писарам! Агар ба ёри худ зомин шуда, барои одами бегона дасти паймон дода бошӣ,

² Ва бо гуфтаҳои даҳони худ ба дом афтода, ба бало монда бошӣ,

³ Пас, эй писарам, чунин бикун ва худро халосӣ деҳ, зеро ки ба дасти ёри худ афтодаӣ: рафта, гардан фурор ва аз ёри худ зорию илтиҷо намо;

⁴ Хобро ба чашмони худ роҳ надеҳ, ва ғанабро ба мижгони худ;

⁵ Худро мисли гавазне аз дасти сайёд ва мисли мурғе аз дасти домгузор халосӣ деҳ.

⁶ Эй коҳил! Назди мӯрча бирав, рафтори онро бингар ва ҳикмат биомӯз,

⁷ Ки вай қозӣ, мулозим ва ҳоким надорад,

⁸ Лекин хӯроки худро тобистон тайёр мекунад, ғизои худро дар мавсими дарав захира менамояд.

⁹ То ба кай, эй коҳил, хоб меравӣ? Аз хоби худ кай мехезӣ?

¹⁰ «Андак хоб, андак ғанаб, андак даст дар бағал хобидан».

¹¹ Вале бенавоии ту мисли роҳзан хоҳад омад, ва мӯҳтоҷии ту — монанди шахси яроқнок.

¹² Одами сафил, шахси талбискор бо каҷии даҳон рафтор мекунад,

¹³ Чашмакӣ мезанад, бо пойҳои худ сухан меронад, бо ангуштҳои худ имо мекунад;

¹⁴ Дасисаҳо дар дили ӯст; ҳамеша андешаи бад мекунад, ситезаҳо меангезад;

¹⁵ Бинобар ин ногаҳон ҳалокати ӯ хоҳад омад, нохост ӯ ба шикаст дучор хоҳад шуд, ва муолиҷае нахоҳад буд.

¹⁶ Инак шаш чиз, ки Худованд аз онҳо нафрат дорад, ва чизи ҳафтум, ки асли моҳияти он назди Ӯ зишт аст:

¹⁷ Чашмони ҳавобаландона, забони дурӯғгӯй ва дастҳое ки хуни бегуноҳро мерезад,

¹⁸ Диле ки қасдҳои бадро мепарварад, пойҳое ки сӯи бадӣ мешитобад,

¹⁹ Шоҳиди козибе ки суханони дурӯғ мебофад ва шахсе ки дар миёни бародарон ситезаҳо меангезад.

²⁰ Эй писарам! Ҳукми падаратро риоя намо, ва таълими модаратро рад накун;

²¹ Онҳоро бар дили худ ба таври доимӣ бибанд, бар гардани худ онҳоро овезон бикун.

²² Вақте ки роҳ равӣ, ба ту роҳнамоӣ хоҳад кард; вақте ки хоб равӣ, туро нигаҳбонӣ хоҳад кард; вақте ки бедор шавӣ, бо ту мусоҳиба хоҳад кард,

²³ Зеро ки ҳукм чароғ аст, ва таълим нур аст, ва насоеҳи адабомӯз роҳи ҳаёт аст,

²⁴ То ки туро аз зани бадрафтор, аз нармзабонии зани зинокор нигоҳ дорад.

²⁵ Зебоии варо дар дили худ тамаъ накун, ва туро вай бо пилкҳои худ ҷалб накунад,

²⁶ Чунки аз дасти зани зинокор кас мӯҳтоҷи як лаб нон мешавад, ва зани шавҳардор ҷони азизеро ба дом меоварад.

²⁷ Оё мумкин аст, ки касе оташро дар бағали худ бигирад, ва либосҳояш насӯзад?

²⁸ Ё ки касе бар оташпораҳо роҳ равад, ва пойҳояш насӯзад?

²⁹ Чунин аст ҳоли касе ки назди зани ёри худ биёяд: ҳар кӣ ба вай даст расонад, пок нахоҳад монд.

³⁰ Дуздро афв мекунанд, агар ӯ дуздӣ кунад, то ки ҷони худро сер кунад, вақте ки гурусна монда бошад;

³¹ Вале ҳангоме ки вай дастгир мешавад, ҳафт чандон адо хоҳад кард: оре, тамоми бисоти хонаи худро хоҳад дод.

³² Касе ки бо зане зино кунад, беақл аст: нобудкунандаи ҷони худ чунин амал мекунад.

³³ Ӯ зарбу лат ва шармандагӣ хоҳад ёфт, ва расвоии ӯ аз миён нахоҳад рафт,

³⁴ Чунки рашк ғазаби шавҳарро меафрӯзад, ва дар рӯзи ниқор ӯ раҳм нахоҳад кард:

³⁵ Ба бадали ҳеҷ фидия ба ту рӯйбинӣ нахоҳад кард, ва ришваро ҳар чанд бисьёр диҳӣ, розӣ нахоҳад шуд.