Масалҳо 5 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ПАНҶУМ Давоми он. Огоҳӣ аз фисқу фуҷур.

¹ Эй писарам! Ба ҳикмати ман диққат намо, ба хиради ман гӯши худро бикшо,

² То ки фаросатро маҳфуз дорӣ, ва лабҳои ту донишро риоя намояд,

³ Зеро ки лабҳои зани зинокор асал мерезад, ва гуфтори вай аз равған нармтар аст,

⁴ Вале оқибати он мисли явшон талх аст, мисли шамшери дудама тез аст;

⁵ Пойҳои вай сӯи мамот равон аст; қадамҳои вай ба дӯзах мебарад,

⁶ Бе он ки тариқи ҳаёт барояш ҳамвор шавад; роҳҳои вай вайрона аст, ба тавре ки худаш намедонад.

⁷ Ва акнун, эй писарон, маро бишнавед, ва аз гуфтаҳои даҳони ман дур нашавед.

⁸ Роҳи худро аз вай дур соз, ва ба дари хонаи вай наздик нашав:

⁹ Мабодо таровати худро ба дигарон бидиҳӣ, ва солҳои худро ба ситамгар;

¹⁰ Мабодо бегонагон аз қуввати ту сер шаванд, ва маҳсули ранҷи ту дар хонаи ғайр бимонад.

¹¹ Ва дар охири умри худ фиғон хоҳӣ бардошт, вақте ки ҷисму андомат барбод равад, —

¹² Ва хоҳӣ гуфт: «Чаро аз насиҳат нафрат кардам, ва дилам ба мазаммат беэътиноӣ намуд,

¹³ Ва овози устодони худро нашунидам, ва ба муаллимони худ гӯш надодам?

¹⁴ Кам монда буд, ки дар миёни мардум ва ҷамоат ба ҳар бало гирифтор шавам!»

¹⁵ Обро аз чуқурии худ бинӯш, оберо, ки аз чоҳи худат ҷорист.

¹⁶ Чашмаҳоят фаро рехта, берун хоҳанд рафт, ба сони ҷӯйҳои об дар кӯчаҳо;

¹⁷ Онҳо танҳо ба ту тааллуқ хоҳанд дошт, ва на ба бегонагон бо ту.

¹⁸ Чашмаи ту муборак хоҳад буд; ва аз зани ҷавонии худ шод бош,

¹⁹ Ки мисли ғизоли шаҳватангез ва оҳуи меҳрафрӯз аст; пистонҳои вай ҳамеша ба ту лаззат хоҳад бахшид; доимо саргарми муҳаббати вай хоҳӣ буд.

²⁰ Пас чаро, эй писарам, сармасти зани ғайр гардӣ? Ва синаи зани зинокорро дар оғӯш гирӣ?

²¹ Зеро ки роҳҳои одамизод дар пеши назари Худованд аст, ва Ӯ ҳамаи тариқҳои варо месанҷад.

²² Шарирро гуноҳҳои худаш ба дом меоварад, ва бо камандҳои хатои худаш вай баста мешавад.

²³ Вай аз боиси беадабӣ мемирад, ва аз бисьёрии аблаҳии худ нобуд мешавад.