Масалҳо 3 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СЕЮМ Давоми ҳамон насиҳат. Некӯӣ ба тарсгорони Худо ва ба хирадмандон.

¹ Эй писарам! Таълими маро фаромӯш накун, ва бигзор дили ту аҳкоми маро маҳфуз дорад,

² Зеро ки дарозии айём ва солҳои ҳаёт ва осоиштагиро барои ту афзун хоҳанд кард.

³ Бигзор эҳсон ва ростӣ туро тарк накунанд: онҳоро бар гардани худ бибанд, ва бар лавҳи дили худ бинавис,

⁴ Ва дар назари Худо ва одамон таваҷҷӯҳ ва шиносоии нек пайдо хоҳӣ кард.

⁵ Бо тамоми дили худ ба Худованд таваккал намо, ва ба хиради худ такья накун.

⁶ Дар ҳамаи тариқҳои худ Ӯро дарк намо, ва Ӯ роҳҳои туро ҳамвор хоҳад кард.

⁷ Дар назари худат хирадманд набош, аз Худованд битарс, ва аз бадӣ дур шав:

⁸ Ин барои нофи ту офият ва барои устухонҳои ту илик хоҳад шуд.

⁹ Аз дороии худ ва аз гузини тамоми ҳосилоти худ Худовандро ҷалол деҳ,

¹⁰ Ва анборҳои ту то ба ҳадди фаровонӣ пур хоҳад шуд, ва чархуштҳои ту аз шираи ангур лабрез хоҳад гардид.

¹¹ Эй писарам! Ҷазои Худовандро рад накун, ва аз мазаммати Ӯ дилгир нашав,

¹² Зеро ки Худованд ҳар киро дӯст дорад, варо мазаммат мекунад, ва ба вай, монанди падар ба писараш, таваҷҷӯҳ менамояд.

¹³ Хушо касе ки ҳикмат пайдо кардааст, ва касе ки ба хирад ноил шудааст!

¹⁴ Зеро ки фоидаи он аз фоидаи нуқра, ва ҳосили он аз зари холис беҳтар аст.

¹⁵ Он аз ҷавоҳир азизтар аст, ва ҳеҷ чизи дилхоҳи ту ба он баробар нест.

¹⁶ Дар ямини он дарозии айём аст, ва дар дасти чапи он — сарват ва ҷалол.

¹⁷ Роҳҳои он роҳҳои хуш аст, ва ҳамаи тариқҳои он — осоиштагӣ.

¹⁸ Барои касоне ки онро нигоҳ медоранд, нахли ҳаёт аст, — ва хушо касе ки онро маҳфуз медорад!

¹⁹ Худованд заминро бо ҳикмат буньёд кард, осмонро бо хирад барқарор намуд.

²⁰ Бо ҳикмати Ӯ вартаҳо шикофта шуд, ва абрҳо шабнамро меборонад.

²¹ Эй писарам! Ин чизҳо аз назарат дур нашавад; зеҳн ва фаросатро нигоҳдорӣ намо, —

²² Ва онҳо барои ҷони ту ҳаёт ва барои гардани ту зевар хоҳанд буд.

²³ Он гоҳ дар роҳи худ бо амният қадамгузор хоҳӣ шуд, ва пои ту нахоҳад лағжид.

²⁴ Вақте ки хоб равӣ, нахоҳӣ тарсид; ва чун хобат барад, хоби ту ширин хоҳад буд.

²⁵ Аз ваҳми ногаҳонӣ нахоҳӣ тарсид, ва аз ситами шарирон, вақте ки падид ояд,

²⁶ Зеро ки Худованд умедбахши ту хоҳад буд, ва пои туро аз дом нигоҳ хоҳад дошт.

²⁷ Аз некӣ кардан ба мӯҳтоҷе даст накаш, вақте ки кардани он аз дастат ояд.

²⁸ Ба ёри худ нагӯй: «Бирав ва бозгард, ва фардо хоҳам дод», вақте ки дар пеши худ дошта бошӣ.

²⁹ Дар ҳаққи ёри худ андешаи бад накун, вақте ки вай пеши ту бо эътимод нишаста бошад.

³⁰ Бо касе бе сабаб муноқиша накун, вақте ки вай ба ту бадӣ накарда бошад.

³¹ Аз шахси золим ҳасад набар, ва аз роҳҳои вай ҳеҷ якеро интихоб накун,

³² Зеро ки каҷкор назди Худованд зишт аст, аммо бо росткорон Ӯ маҳрами асрор аст.

³³ Лаънати Худованд бар хонаи шарир аст, вале маскани одилонро Ӯ баракат медиҳад.

³⁴ Масхарабозонро Ӯ албатта тамасхур мекунад, лекин ба фурӯтанон файз мебахшад.

³⁵ Хирадмандон вориси ҷалол мешаванд, вале аблаҳон ба худ нанг меоваранд.