Масалҳо 24 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ ЧОРУМ Давоми он. Ба таври махсус дар бораи сабр ва илтифот.

¹ Аз касони бад ҳасад набар, ва бо онҳо буданро ҳавас накун,

² Чунки дили онҳо дар фикри тороҷ аст, ва лабҳои онҳо дар бораи хабосат сухан меронад.

³ Хона бо ҳикмат бино меёбад ва бо хирад барқарор мегардад.

⁴ Ва бо дониш ҳуҷраҳо аз ҳар навъ молу мулки гаронбаҳо ва дилпазир пур мешавад.

⁵ Марди хирадманд боиқтидор аст, ва шахси донишманд бо қуввати худ ҷасур аст,

⁶ Чунки бо тадбирсозӣ метавонӣ барои худ ҷанг кунӣ, ва зафар аз машваратчиёни бисьёр аст.

⁷ Ҳикмат барои беақл аз ҳад зиёд баланд аст: назди дарвоза ӯ даҳони худро намекушояд.

⁸ Касе ки бадиро ният кунад, ӯро дасисакор меноманд.

⁹ Нияти беақлӣ гуноҳ кардан аст, ва масхарабоз барои одамон зишт аст.

¹⁰ Агар дар рӯзи тангӣ заифдил бошӣ, қуввати ту кам аст.

¹¹ Онҳоеро, ки барои мамот гирифта шудаанд, халос кун, ва маҳкумони қатлро кошки маҳфуз медоштӣ!

¹² Агар гӯӣ, ки «инро надонистаам», Санҷандаи дилҳо, охир, мефаҳмад, ва Нигаҳбони ҷони ту медонад, ва ба одам мувофиқи аъмоли вай подош медиҳад.

¹³ Эй писарам! Асалро бихӯр, чунки хуб аст, ва шаҳдро, чунки барои коми ту ширин аст;

¹⁴ Чунин аст омӯхтани ҳикмат барои ҷони ту: агар онро ба даст оварӣ, ояндае дорӣ, ва умеди ту барбод намеравад.

¹⁵ Эй шарир! Бар маскани одил камин нагир; оромгоҳи ӯро безобита накун,

¹⁶ Зеро ки одил ҳафт маротиба афтад ҳам, мехезад, вале шарирон гирифтори бало мешаванд.

¹⁷ Вақте ки душмани ту фурӯ ғалтад, шодӣ накун, ва ҳангоме ки вай ба нокомӣ дучор шавад, бигзор дили ту ба ваҷд наояд:

¹⁸ Мабодо Худованд инро бинад, ва ин дар назари Ӯ бад намояд, ва Ӯ ғазаби Худро аз вай бигардонад.

¹⁹ Аз бадкешон дар қаҳр нашав, ва аз шарирон ҳасад набар,

²⁰ Чунки шахси бад оянда надорад: чароғи шарирон хомӯш мешавад.

²¹ Эй писарам! Аз Худованд ва подшоҳ битарс; бо исьёнгарон алоқа накун,

²² Чунки ногаҳон ҳалокаташон меояд, ва мусибатеро, ки аз ҷониби ҳар дуи онҳост, кист, ки бидонад?

²³ Инҳо низ гуфтори хирадмандон аст: рӯйбинӣ кардан дар доварӣ хуб нест.

²⁴ Касе ки ба шарир гӯяд: «Ту одил ҳастӣ», қавмҳо ба вай лаънат хоҳанд хонд, қабилаҳо аз вай нафрат хоҳанд кард,

²⁵ Вале онҳое ки ӯро мазаммат мекунанд, хурсанд хоҳанд шуд, ва баракати хайрхоҳӣ бар онҳо хоҳад омад.

²⁶ Касе ки бо суханони дуруст ҷавоб гардонад, лабҳоро мебӯсад.

²⁷ Барои кори худ дар берун тадорук намо, ва онро дар киштзори худ ба тартиб овар, ва баъд хонаи худро низ бино бикун.

²⁸ Ба зидди ёри худ шоҳиди ноҳақ набош; чаро бо лабҳои худ мехоҳӣ фиреб диҳӣ?

²⁹ Нагӯй: «Чӣ гунае ки вай ба ман рафтор кард, ман низ ба вай ҳамон гуна рафтор мекунам; ба ин одам мувофиқи кирдораш подош медиҳам».

³⁰ Аз киштзори шахси коҳиле мегузаштам, ва аз токзори одами беақл,

³¹ Ва инак, ҳамаи инро хорҳо зер кардааст, рӯяшро газна пӯшидааст, ва тавораи сангинаш вайрон шудааст.

³² Ва ман назар кардам, диққат додам, дидам, сабақ гирифтам:

³³ «Андак хоб, андак ғанаб, андак даст дар бағал хобидан».

³⁴ Вале бенавоии ту мисли роҳзан хоҳад омад, ва мӯҳтоҷии ту — монанди шахси яроқнок.