Масалҳо 23 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ СЕЮМ Давоми он. Дар бораи ҳикмати ҳаёт ва порсоӣ.

¹ Вақте ки бо ҳоким ба хӯрок хӯрдан биншинӣ, ба он чи пеши назари туст, ба хубӣ диққат намо,

² Ва корде дар ҳалқуми худ бимон, агар одами пурхӯр бошӣ:

³ Таомҳои лазизи ӯро тамаъ накун, чунки ин хӯроки назарфиреб аст.

⁴ Барои сарват ғун кардан заҳмат накаш; тадбирсозиҳои худро тарк намо.

⁵ Оё мехоҳӣ чашмони худро ба он бидӯзӣ, ва ҳол он ки он ғоиб шудааст? Зеро ки он барои худ болҳо месозад ва мисли уқоб ба осмон парида меравад.

⁶ Хӯроки бахилро нахӯр, ва таомҳои лазизи ӯро тамаъ накун,

⁷ Зеро, чӣ гунае ки ӯ дар дили худ мулоҳиза мекунад, худаш низ ҳамон гуна аст: «Бихӯр ва бинӯш!» — мегӯяд ӯ ба ту, вале дили ӯ бо ту нест.

⁸ Луқмае ки хӯрдаӣ, қай мекунӣ, ва суханони неки худро барбод медиҳӣ.

⁹ Ба гӯши аблаҳ гап назан, чунки аз суханони оқилонаи ту нафрат дорад.

¹⁰ Марзаи қадимиро накӯчон, ва ба киштзори ятимон дохил нашав,

¹¹ Чунки Раҳокунандаи онҳо боқудрат аст: Ӯ даъвои онҳоро бо ту доварӣ мекунад.

¹² Дили худро ба насиҳат моил намо, ва гӯши худро — ба суханони оқилона.

¹³ Аз бача ҷазоро дареғ надор; агар ӯро бо чӯб занӣ, намемирад:

¹⁴ Ту ӯро бо чӯб мезанӣ, ва ҷони ӯро аз дӯзах халос мекунӣ.

¹⁵ Эй писарам! Агар дили ту бохирад шавад, дили ман низ шод мегардад,

¹⁶ Ва ботини ман хурсанд мешавад, вақте ки лабҳои ту ба ростӣ сухан ронад.

¹⁷ Бигзор дили ту аз гуноҳкорон ҳасад набарад, балки аз онҳое ки ҳамеша тарсгори Худованд бошанд,

¹⁸ Чунки дар ҳақиқат оқибате ҳаст, ва умеди ту барбод нарафтааст.

¹⁹ Эй писарам! Бишнав ва хирадманд бош, ва дили худро ба роҳи рост ҳидоят намо.

²⁰ Дар миёни мастон набош, ва дар миёни онҳое ки аз ҳад зиёд аз гӯштхӯрӣ лаззат мебаранд,

²¹ Чунки мастон ва пурхӯрон бенаво мешаванд, ва серхобӣ жандапӯш мегардонад.

²² Ба падари худ, ки туро ба дуньё овардааст, гӯш андоз; ва аз модари худ, барои пир шуданаш, нафрат накун.

²³ Ростиро бихар ва онро нафурӯш; ҳикмат, хулқу адаб ва хирадро низ.

²⁴ Падари шахси одил хурсандӣ мекунад, ва касе ки хирадмандро ба дуньё овардааст, аз вай шод мешавад.

²⁵ Бигзор падари ту ва модари ту шод шаванд, ва касе ки туро ба дуньё овардааст, хурсандӣ кунад.

²⁶ Эй писарам! Дили худро ба ман деҳ, ва чашмони ту бигзор роҳҳои маро риоят кунад,

²⁷ Чунки фоҳиша ҷари чуқур аст, ва зани зинокор — чоҳи танг;

²⁸ Вай яқинан мисли роҳзане камин мегирад ва хоинонро дар миёни мардум афзун мекунад.

²⁹ Оҳ аз они кист? Воҳ аз они кист? Ситезаҳо аз они кист? Андӯҳ аз они кист? Ҷароҳатҳои бесабаб аз они кист? Ҷашмони сурхтоб аз они кист?

³⁰ Аз они онҳоест, ки пайваста шароб менӯшанд, ва барои чашидани шароби дорувордор меоянд.

³¹ Ба шароб назар надӯз, ки чӣ гуна сурхча метобад, чӣ гуна дар қадаҳ мавҷ мезанад, чӣ гуна бемалол ба гулӯ меравад,

³² Лекин оқибат мисли мор мегазад, ва мисли афъӣ заҳр мезанад;

³³ Чашмони ту манзараҳои аҷибу ғарибе мебинад, ва дили ту ба каҷгуфторӣ моил мешавад;

³⁴ Ва ту мисли касе мешавӣ, ки дар миёнҷои баҳр хобида бошад, ва мисли касе ки бар сари сутуни киштӣ хобида бошад;

³⁵ Ва мегӯӣ: «Маро заданд, вале дардро ҳис накардам; маро кӯфтанд, вале нафаҳмидам. Вақте ки бедор шавам, боз ва боз ҳамон чизро ҷустуҷӯ мекунам».