Масалҳо 19 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ НУЗДАҲУМ Давоми он. Аблаҳӣ ва коҳилӣ зарар дорад.

¹ Бенавое ки бо роҳи рости худ равон аст, беҳ аз каҷгуфторе ки аблаҳ бошад.

² Бепарвогии ҷон ҳам хуб нест, ва касе ки бо пойҳои худ шитобад, пешпо мехӯрад.

³ Беақлии одам роҳи ӯро каҷ мекунад, вале дили ӯ аз Худованд гиламанд мешавад.

⁴ Сарват ёрони бисьёрро ҳамроҳ мекунад, вале бенаво аз ёри худ ҷудо мешавад.

⁵ Шоҳиди козиб беҷазо намемонад, ва касе ки суханони дурӯғ бофад, раҳо намешавад.

⁶ Бисьёр касон дидори валинеъматро толибанд, ва ҳама ёри шахси инъомдеҳ ҳастанд.

⁷ Ҳамаи бародарони бенаво аз ӯ нафрат мекунанд, алалхусус ёронаш аз ӯ дур мешаванд; аз паи ваъдаҳошон медавад, аммо нестанд.

⁸ Касе ки ҳикмат пайдо кунад, ҷони худро дӯст медорад; касе ки хирадро нигоҳ дорад, файз меёбад.

⁹ Шоҳиди козиб беҷазо намемонад, ва касе ки суханони дурӯғ бофад, ба ҳалокат мерасад.

¹⁰ Ба аблаҳ айшу тараб намезебад, алалхусус ба ғулом — ҳукмронӣ бар мирон.

¹¹ Ақли одам хашми ӯро бозмедорад, ва аз бадкорӣ чашм пӯшида гузаштан ҷалолати ӯст.

¹² Ғазаби подшоҳ мисли ғурриши шери ҷавон аст, ва хусни таваҷҷӯҳи ӯ мисли шабнам аст бар алаф.

¹³ Писари аблаҳ фалокат аст барои падар, ва ситезаҳои зан мисли чак‐чаки шилқин аст.

¹⁴ Хона ва дороӣ мероси падарон аст, вале зани соҳибфаҳм аз ҷониби Худованд аст.

¹⁵ Коҳилӣ касро хоболуд мегардонад, ва шахси танбал гирифтори гуруснагӣ мешавад.

¹⁶ Касе ки аҳкомро риоя кунад, ҷони худро нигаҳбонӣ менамояд, вале касе ки ба роҳҳои худ беэътиноӣ кунад, ба ҳалокат мерасад.

¹⁷ Касе ки ба бенаво марҳамат кунад, ба Худованд қарз медиҳад, ва Ӯ мукофоти некии варо ба вай адо мекунад.

¹⁸ Писари худро ҷазо деҳ, ҳанӯз ки умеде ҳаст, ва аз гирьяи ӯ ҷони худро накоҳон.

¹⁹ Пурхашм албатта ҷазо мебинад, чунки агар ӯро раҳо намоӣ, боз ҳам ҷазо додан лозим мешавад.

²⁰ Машваратро бишнав ва насиҳатро қабул намо, то ки оқибат ту хирадманд шавӣ.

²¹ Дар дили одам фикрҳо бисьёр аст, вале фақат нақши Худованд ба амал меояд.

²² Ифтихори одам эҳсонкории ӯст, ва бенаво беҳ аз шахси каззоб.

²³ Худотарсӣ боиси ҳаёт аст, ва тарсгор дар некӣ сокин аст ва аз ҳар бадӣ эмин аст.

²⁴ Коҳил дасти худро дар табақ меандозад, ва онро ҳатто ба даҳони худ намебарад.

²⁵ Масхарабозро шаллоқ занӣ, соддадил ҳушьёр мешавад; оқилро мазаммат намоӣ, насиҳатро дарк мекунад.

²⁶ Писари нанговар ва беор падарро тороҷ мекунад, ва модарро меронад.

²⁷ Эй писарам! Шунидани пандро бас кун, агар аз суханони дониш дур мешуда бошӣ.

²⁸ Шоҳиди сафил довариро тамасхур мекунад, ва даҳони шарирон талбисро фурӯ мебарад.

²⁹ Қасосҳо барои масхарабозон муҳайёст, ва зарбу латҳо — барои ҷисми аблаҳон.