Масалҳо 17 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ҲАФДАҲУМ Давоми он. Муқоиса кардани некӣ ва бадӣ, ҳикмат ва аблаҳӣ.

¹ Як бурда нони қоқ бо осоиштагӣ беҳ аз хонаи пур аз гӯшти қурбониҳо, ки серҷанҷол бошад.

² Ғуломи соҳибфаҳм бар писари нанговар ҳукмфармо мешавад, ва дар миёни бародарон меросро тақсим мекунад.

³ Бӯта барои нуқра аст, ва кӯра — барои тилло; вале дилҳоро Худованд месанҷад.

⁴ Бадкеш ба лабҳои талбискор диққат мекунад; козиб ба забони фалокатбор гӯш медиҳад.

⁵ Касе ки бенаворо таҳқир кунад, Офаринандаи ӯро хорӣ медиҳад; касе ки аз ҳалокат шод шавад, беҷазо намемонад.

⁶ Тоҷи пирон писарони писаронанд, ва ҷалолати писарон — падару модари онҳо.

⁷ Забони калонгап ба нокас намезебад, алалхусус забони дурӯғгӯй — ба валинеъмат.

⁸ Инъом дар назари соҳибони он санги гаронбаҳост; ба ҳар сӯ рӯ оварад, муваффақият меёбад.

⁹ Касе ки гуноҳро рӯпӯш кунад, толиби муҳаббат аст; вале касе ки онро такроран хотиррасон намояд, дӯстонро аз ҳам ҷудо мекунад.

¹⁰ Як итоб ба оқил бештар таъсир мекунад, назар ба сад қамчин ба аблаҳ.

¹¹ Шарир фақат фитнаро толиб аст, ва ба муқобили ӯ қосиди бераҳм фиристода мешавад.

¹² Вохӯрдан бо хирси бачагумкарда барои одам беҳ аз вохӯрдан бо аблаҳ дар вақти беақлии вай.

¹³ Касе ки дар ивази некӣ бадӣ кунад, аз хонаи вай бадӣ дур намешавад.

¹⁴ Ибтидои нифоқ мисли рахнаи об аст: пеш аз он ки ҷанҷол авҷ гирад, онро тарк кун.

¹⁵ Сафедкунандаи шарир ва айбдоркунандаи одил — ҳар дуяшон ҳам назди Худованд зиштанд.

¹⁶ Чаро сарват дар дасти аблаҳ бошад? Барои харидани ҳикмат ӯ фаҳме надорад.

¹⁷ Дӯст ҳар вақт дӯст медорад, ва бародар барои рӯзи сахт таваллуд мешавад.

¹⁸ Одами беақл дасти паймон медиҳад ва ба ёри худ зомин мешавад.

¹⁹ Касе ки ҷанҷолро дӯст дорад, гуноҳро дӯст медорад; касе ки ҳавобаландона даҳон кушояд, толиби шикаст аст.

²⁰ Каҷдил некӯӣ намеёбад, ва забони каҷгуфтор ба бало гирифтор мешавад.

²¹ Касе ки аблаҳро ба дуньё оварад, барои андӯҳи худи ӯст, ва падари фарзанди нокас шод намешавад.

²² Дили шод саломатӣ мебахшад, вале рӯҳи ғамгин иликро хушк мекунад.

²³ Шарир ришваро аз кисаи бағалӣ мегирад, то ки роҳҳои инсофро таҳриф намояд.

²⁴ Ҳикмат дар рӯ ба рӯи шахси оқил аст, вале чашмони аблаҳ дар ақсои замин аст.

²⁵ Писари аблаҳ барои падари худ алам ва барои модари худ талхӣ мебошад.

²⁶ Ҷарима ниҳодан бар одил низ хуб нест, алалхусус задани наҷибон аз барои росткорӣ.

²⁷ Соҳиби дониш суханони худро бозмедорад, ва шахси хирадманд хунсард аст.

²⁸ Беақл низ, агар хомӯш нишинад, хирадманд ҳисоб меёбад: касе ки лабҳои худро бандад, оқил аст.