Масалҳо 16 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ШОНЗДАҲУМ Аъмоли одамон аз Худо пӯшида нест.

¹ Андешаҳои дил аз они одам аст, вале ҷавоби забон аз ҷониби Худованд аст.

² Ҳамаи роҳҳои одам дар назари вай пок аст, вале Худованд рӯҳҳоро месанҷад.

³ Корҳои худро ба Худованд бисупор, ва нақшаҳои ту муваффақият хоҳад ёфт.

⁴ Ҳар чизро Худованд ба мақсади он мувофиқ сохтааст, ва шарирро низ барои рӯзи бад.

⁵ Ҳар касе ки дили мағрур дорад, назди Худованд зишт аст; яқин аст, ки беҷазо намемонад.

⁶ Гуноҳ бо эҳсон ва ростӣ кафорат мешавад, ва бо худотарсӣ кас аз бадӣ дур мешавад.

⁷ Агар роҳҳои одам ба Худованд мақбул бошад, душманонашро низ бо вай оштӣ медиҳад.

⁸ Дороии ками боадолат беҳ аз мадохили фаровони ноинсофона.

⁹ Дили одам роҳи ӯро нақша мекашад, вале Худованд қадамҳои ӯро равона менамояд.

¹⁰ Ҳукми илоҳие бар лабҳои подшоҳ аст: даҳони ӯ дар доварӣ саҳв намекунад.

¹¹ Шоҳини тарозу ва паллаҳои дурусти он аз они Худованд аст; ҳамаи сангҳои киса низ амали Ӯст.

¹² Кирдори шарирона назди подшоҳон зишт аст, чунки тахт бо адолат қоим аст.

¹³ Лабҳои адлгуфтор ба подшоҳон мақбул аст, ва ростгӯёнро онҳо дӯст медоранд.

¹⁴ Ғазаби подшоҳ малакулмавт аст, вале шахси хирадманд онро нарм мекунад.

¹⁵ Дар нури чеҳраи подшоҳ ҳаёт аст, ва ҳусни таваҷҷӯҳи ӯ мисли абри охири баҳор аст.

¹⁶ Пайдо кардани ҳикмат аз тилло хеле беҳтар аст, ва пайдо кардани хирад аз нуқра афзалтар.

¹⁷ Роҳи росткорон — аз бадӣ дур шудан аст: касе ки роҳи худро нигоҳ дорад, ҷони худро нигаҳбонӣ мекунад.

¹⁸ Моқабли шикаст ғурур аст, ва моқабли нобарорӣ — ҳавобаландӣ.

¹⁹ Бо фурӯтанон шикастанафс будан беҳ аз тақсим кардани ғанимат бо мағрурон.

²⁰ Касе ки дар корҳояш эҳтиёт кунад, файз меёбад, ва хушо касе ки ба Худованд таваккал мекунад!

²¹ Донодил оқил номида мешавад, ва ширинии лабҳо донишро меафзояд.

²² Ақл барои соҳибони худ чашмаи ҳаёт аст, вале беақлӣ ҷазои беақлон аст.

²³ Дили хирадманд даҳони ӯро доно мекунад ва бар лабҳои ӯ чарбгӯӣ меафзояд.

²⁴ Суханони хуш шаҳдест, ки барои ҷон ширин ва барои устухонҳо шифобахш аст.

²⁵ Роҳе ҳаст, ки ба назари кас рост менамояд, вале оқибаташ роҳҳои мамот аст.

²⁶ Ҳирси меҳнаткаш барои ӯ меҳнат мекунад, зеро ки иштиҳои ӯ ӯро маҷбур менамояд.

²⁷ Шахси сафил бадандеш аст, ва бар лабҳои ӯ гӯё ки оташи сӯзоне ҳаст.

²⁸ Шахси каҷгуфтор нифоқҳо меандозад, ва бадгӯй дӯстонро аз ҳам ҷудо мекунад.

²⁹ Шахси золим ёри худро фирефта мекунад, ва ӯро бо роҳи нодуруст мебарад.

³⁰ Он ки чашмак мезанад, дасисае хаёл карда мебарорад; он ки лабҳои худро мегазад, бадиро ба итмом мерасонад.

³¹ Тоҷи ҷалолат мӯйсафедист, ки он дар роҳи адолат муяссар мегардад.

³² Собир беҳ аз баҳодур, ва шахси худдор беҳ аз шаҳрситон.

³³ Қуръа дар доман партофта мешавад, вале ҳар натиҷаи он аз Худованд аст.