Масалҳо 11 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ЁЗДАҲУМ Муқоиса кардани адолат ва шарорат.

¹ Тарозуи нодуруст назди Худованд зишт аст, вале санги дақиқ ба Ӯ мақбул аст.

² Ғурур биёяд, нанг ҳам меояд, вале ҳикмат бо фурӯтанон аст.

³ Беайбии ростдилон онҳоро роҳнамоӣ мекунад, вале каҷравии хоинон онҳоро ба ҳалокат мерасонад.

⁴ Сарват дар рӯзи ғазаб мадад намекунад, вале адолат аз мамот халосӣ медиҳад.

⁵ Адолати шахси беайб роҳи ӯро ҳамвор мекунад, вале шарир дар шарорати худ фурӯ меғалтад.

⁶ Адолати ростдилон онҳоро наҷот медиҳад, вале хоинон дар ҳирси худ гирифтори бало мешаванд.

⁷ Бо мурдани шахси шарир умеди вай барбод меравад, ва интизории ҷафокорон нест мешавад.

⁸ Одил аз мусибат халосӣ меёбад, ва шарир ба ҷои ӯ ба дом меояд.

⁹ Тамаллуқкор бо даҳонаш ёри худро фосид мекунад, вале одилон ба воситаи дониш раҳо мешаванд.

¹⁰ Ба некрӯзии одилон шаҳр шодӣ мекунад, ва ба ҳалокати шарирон — таронасароӣ.

¹¹ Аз баракати росткорон шаҳр сарбаланд мегардад, вале аз даҳони шарирон хароб мешавад.

¹² Касе ки аз ёри худ нафрат кунад, беақл аст, вале шахси хирадманд хомӯш мемонад.

¹³ Хабаркаш сирро ошкор мекунад, вале шахсе ки рӯҳан вафодор аст, ҳар чизро ниҳон медорад.

¹⁴ Тадбирсозӣ набошад, қавм фурӯ меғалтанд, вале наҷот аз машварати бисьёр аст.

¹⁵ Касе ки ба одами бегона зомин шавад, худаш зарар мебинад, вале касе ки аз замонат нафрат кунад, аз зарар эмин аст.

¹⁶ Зани нексиришт ҷалол меёбад, вале касони зӯрманд сарват меёбанд.

¹⁷ Шахси эҳсонкор ба ҷони худаш некӣ мекунад, вале каси дилсахт ҷисми худашро хароб мекунад.

¹⁸ Шарир музди ноҳақ пайдо мекунад, вале корандаи адолат — подоши ҳақиқӣ.

¹⁹ Адолатпарварӣ боиси ҳаёт мешавад, вале шароратпеша сӯи мамоти худ меравад.

²⁰ Каҷдилон назди Худованд зиштанд, вале касоне ки роҳашон рост аст, ба Ӯ мақбуланд.

²¹ Яқин аст, ки бадкеш беҷазо намемонад, вале насли одилон раҳо мешавад.

²² Чӣ гунае ки ҳалқаи тилло дар бинии хук бошад, зани хушрӯй ва беақл он гуна аст.

²³ Муроди одилон фақат некӯист; умедвории шарирон ғазаб аст.

²⁴ Яке тақсим карда медиҳад, ва сарвати ӯ боз ҳам зиёд мешавад; вале дигаре аз ҳад зиёд сарфакор аст, ва сарвати ӯ торафт кам мешавад.

²⁵ Ҷони сахӣ пурфайз мешавад, ва касе ки сероб кунад, худаш низ сероб мегардад.

²⁶ Касе ки ғалларо аз фурӯш нигоҳ дорад, ӯро халқ лаънат мекунанд; вале бар сари ғаллафурӯш баракат меояд.

²⁷ Касе ки шавқманди некӯист, ҳусни таваҷҷӯҳро меҷӯяд; вале касе ки толиби бадист, он бар сари худаш меояд.

²⁸ Касе ки ба сарвати худ умед бандад, фурӯ меғалтад; вале одилон мисли барг месабзанд.

²⁹ Касе ки рӯзгори хонаи худро хароб кунад, бод насибаш мешавад, ва аблаҳ бандаи шахси донодил мегардад.

³⁰ Меваи одил дарахти ҳаёт аст, ва он ки ҷонҳоро ҷалб менамояд, хирадманд аст.

³¹ Модоме ки одил бар замин сазо меёбад, чӣ қадар бештар шарир ва гуноҳкор.