Масалҳо 10 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ДАҲУМ Шарорат беандешагист. Адолат ҳикмат аст.

¹ Масалҳои Сулаймон. Писари бохирад падарро шод мекунад, вале писари аблаҳ сабаби андӯҳи модари худ мешавад.

² Ганҷҳои шарорат фоида намебахшад, вале адолат аз мамот халосӣ медиҳад.

³ Худованд ҷони одилро гирифтори гуруснагӣ намекунад, вале ҳирси шариронро рад мекунад.

⁴ Дасти танбал касро бенаво мегардонад, вале дасти ғайратмандон онҳоро сарватманд мекунад.

⁵ Касе ки тобистон ғунучин кунад, писари бофаҳм аст, вале касе ки дар мавсими дарав хоб равад, писари нанговар аст.

⁶ Баракатҳо бар сари одил аст, вале даҳони шариронро зулм мепӯшонад.

⁷ Зикри одил муборак аст, вале номи шарирон зуд аз байн меравад.

⁸ Донодил аҳкомро қабул мекунад, вале аблаҳи даҳаньяла пешпо мехӯрад.

⁹ Касе ки бо тариқи рост равон аст, дар амният равон аст, вале касе ки роҳҳои худро каҷ кунад, сазои худро меёбад.

¹⁰ Касе ки чашмакӣ занад, сабаби дарду алам мешавад, вале аблаҳи даҳаньяла пешпо мехӯрад.

¹¹ Даҳони одил чашмаи ҳаёт аст, вале даҳони шариронро зулм мепӯшонад.

¹² Адоват нифоқҳо меандозад, вале муҳаббат ҳамаи гуноҳҳоро рӯпӯш мекунад.

¹³ Дар лабҳои оқил ҳикмат мавҷуд аст, вале чӯб барои тахтапушти беақл аст.

¹⁴ Хирадмандон донишро саришта мекунанд, вале даҳони аблаҳ таҳлукаи наздик аст.

¹⁵ Дороии сарватдор қалъаи мустаҳками ӯст; бенавоии камбағалон таҳлукаи онҳост.

¹⁶ Мукофоти амали одил барои ҳаёт аст; фоидаи шарир барои гуноҳ аст.

¹⁷ Касе ки насиҳатро риоя кунад, бо роҳи ҳаёт равон аст; вале касе ки мазамматро рад кунад, гумроҳ мешавад.

¹⁸ Касе ки адоватро рӯпӯш намояд, дурӯғгӯй аст, ва касе ки бӯҳтон занад, аблаҳ аст.

¹⁹ Сухани бисьёр аз гуноҳ фориғ нест, ва касе ки лабҳои худро боздорад, оқил аст.

²⁰ Забони одил нуқраи холис аст, вале дили шарир ночиз аст.

²¹ Лабҳои одил касони бисьёрро ҳидоят мекунад, вале аблаҳон аз беақлӣ мемиранд.

²² Баракати Худованд сарватманд мекунад, ва ғаму ғуссае бо худ намеоварад.

²³ Бадкирдорӣ барои аблаҳ мисли дилхушист, вале ҳикмат ба шахси хирадманд хос аст.

²⁴ Биме ки шарир дорад, ба сари вай меояд, вале муроди одилон ҳосил мешавад.

²⁵ Вақте ки гирдбод вазида гузарад, шарир нест мешавад, вале одил буньёди ҷовидонӣ дорад.

²⁶ Чунон ки сирко барои дандонҳост ва дуд барои чашмҳо, ончунон коҳил барои фиристандагони худ мебошад.

²⁷ Худотарсӣ айёмро меафзояд, вале солҳои шарирон кӯтоҳ мешавад.

²⁸ Интизории одилон шодмонист, вале умедвории шарирон нест мешавад.

²⁹ Роҳи Худованд барои шахси беайб истеҳком аст, вале барои бадкирдорон таҳлука аст.

³⁰ Одил ҳаргиз фурӯ намеғалтад, вале шарирон сокини замин намешаванд.

³¹ Даҳони одил ҳикматро ифода менамояд, вале забони каҷгуфтор бурида мешавад.

³² Лабҳои одил суханони дилхоҳро медонад, вале даҳони шарирон — каҷгуфториро.