Ишаъё 56 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ПАНҶОҲУ ШАШУМ Дастурҳо оид ба ахлоқ. Пешвоёни нобоб ҷазо хоҳанд дид.

¹ Худованд чунин мегӯяд: «Инсофро нигоҳ доред ва адолатро ба амал оваред, зеро ки наҷоти Ман ба зудӣ хоҳад омад, ва адолати Ман зоҳир хоҳад шуд.

² Хушо касе ки инро ба ҷо меоварад, ва одаме ки ба ин пайравӣ менамояд, шанберо нигоҳ дошта, палид намекунад ва дасти худро аз ҳар бадкирдорӣ бозмедорад».

³ Ва бигзор аҷнабие ки ба Худованд ҳамроҳ шуда бошад, нагӯяд: «Худованд маро аз қавми Худ тамоман ҷудо кардааст», ва хоҷасарой нагӯяд: «Ман, охир, дарахти хушк ҳастам».

⁴ Зеро ки Худованд дар бораи хоҷасароён чунин мегӯяд: «Онҳое ки шанбеҳои Маро нигоҳ медоранд, ва он чиро, ки дилхоҳи Ман аст, интихоб мекунанд, ва ба аҳди Ман пайравӣ менамоянд, —

⁵ Ба онҳо дар хонаи Худ ва андаруни деворҳои Худ ёдгорӣ ва исме беҳтар аз писарон ва духтарон хоҳам дод; исми ҷовидоние ки маҳвнопазир аст, ба онҳо хоҳам дод.

⁶ Ва аҷнабиёне ки ба Худованд ҳамроҳ шуда бошанд, то ки ба Ӯ хизмат кунанд ва исми Худовандро дӯст дошта, бандагони Ӯ гарданд, яъне ҳамаи онҳое ки шанберо нигоҳ дошта, палид намекунанд ва ба аҳди Ман пайравӣ менамоянд, —

⁷ Онҳоро Ман ба кӯҳи муқаддаси Худ хоҳам овард, ва онҳоро дар хонаи ибодати Худ шод хоҳам кард; қурбониҳои сӯхтанӣ ва забҳҳои онҳо бар қурбонгоҳи Ман мақбул хоҳад буд, зеро ки хонаи Ман хонаи ибодат барои ҳамаи қавмҳо хонда хоҳад шуд».

⁸ Худованд Худо, ки рондашудагони Исроилро ҷамъ меоварад, мегӯяд: «Ба замми онҳое ки ҷамъ омадаанд, Ман боз ҷамъ хоҳам овард».

⁹ Эй тамоми ҳайвоноти саҳро, омада бихӯред! Эй тамоми ҳайвоноти ҷангал!

¹⁰ Посбонони вай ҳамаашон кӯр ҳастанд ва нодон; ҳамаашон сагони гунг ҳастанд, ки наметавонанд ак‐ак кунанд; хобида сафсата мегӯянд, пинак рафтанро дӯст медоранд.

¹¹ Ва инҳо сагони ҳарисанд, ки сериро намедонанд; ва онҳо чӯпононанд, ки наметавонанд фаҳм кунанд; ҳамаашон ба роҳи худ мераванд, ҳар яке, саросар, фоидаи худро хоҳон аст.

¹² Мегӯянд: «Биёед! Шароб биёрам, ва мо арақ нӯшида маст шавем; ва фардо мисли имрӯз, балки боз ҳам зиёдтар хоҳад буд».