Ирмиё 24 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ ЧОРУМ Масал дар бораи анҷирҳои нек ва бад. Як қисми Яҳудо аз нав барқарор хоҳад шуд.

¹ Худованд ба ман намоён кард: ва инак, ду сабад анҷир пеши маъбади Худованд гузошта шудааст, — пас аз он ки Набукаднесар, подшоҳи Бобил, Еконьё ибни Еҳӯёқим подшоҳи Яҳудоро бо мирони Яҳудо ва ҳунармандон ва оҳангарон аз Ерусалим асир карда, ба Бобил бурд.

² Дар як сабад анҷири бағоят нек мисли анҷири пешпазак буд, ва дар сабади дуюм анҷири бағоят бад буд, ки ба сабаби бадии он хӯрдан мумкин набуд.

³ Ва Худованд ба ман гуфт: «Ту, эй Ирмиё, чӣ мебинӣ?» Ва ман гуфтам: «Анҷир! Анҷирҳои нек бағоят нек аст, ва анҷирҳои бад бағоят бад аст, ки ба сабаби бадии он хӯрдан мумкин нест».

⁴ Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

⁵ «Худованд, Худои Исроил чунин мегӯяд: чунон ки ин анҷирҳо нек аст, ончунон Ман асирони Яҳудоро, ки аз ин макон ба замини калдониён фиристодаам, ба некӣ хоҳам шинохт;

⁶ Ва бар онҳо ба некӣ назар хоҳам кард, ва онҳоро ба ин замин хоҳам баргардонид, ва онҳоро бино намуда, хароб нахоҳам кард, ва мисли ниҳоле шинонида, решакан нахоҳам кард;

⁷ Ва диле ба онҳо хоҳам бахшид, то Маро бишносанд, ки Ман Худованд ҳастам, ва онҳо қавми Ман хоҳанд буд, ва Ман Худои онҳо хоҳам буд, зеро ки онҳо бо тамоми дили худ сӯи Ман хоҳанд баргашт.

⁸ Ва чунон ки анҷирҳои бадро ба сабаби бадии онҳо хӯрдан мумкин нест, — мегӯяд Худованд, — ончунон Ман Сидқиё подшоҳи Яҳудо ва мирони ӯ ва бақияи Ерусалимро, ки дар ин замин боқӣ мондаанд, ва онҳоеро, ки дар замини Миср сокинанд, хоҳам гардонид;

⁹ Ва онҳоро барои ҳамаи мамлакатҳои замин ба даҳшат ва мусибат, ва дар ҳамаи маконҳое ки онҳоро ба он ҷо бадар рондаам, ба нанг ва масал, ба масхара ва лаънат табдил хоҳам дод;

¹⁰ Ва ба зидди онҳо шамшер, қаҳтӣ ва ваборо хоҳам фиристод, то аз замине ки ба онҳо ва падаронашон додаам, нест шаванд».