Ирмиё 10 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ДАҲУМ Охири каломи назди дарвоза: Худо бутҳоро несту нобуд карда, қавми Худро ҷазо хоҳад дод.

¹ Каломеро, ки Худованд ба шумо, эй хонадони Исроил, мегӯяд, бишнавед.

² Худованд чунин мегӯяд: «Роҳи халқҳоро таълим нагиред ва аз аломоти осмон натарсед, чунон ки халқҳо аз онҳо метарсанд;

³ Зеро ки фароизи қавмон ҳеҷу пуч аст: дарахте аз ҷангал мебурранд, ки онро дасти наҷҷор бо тешае метарошад,

⁴ Бо нуқра ва тилло онро зинат медиҳад, бо мехҳо ва болға мустаҳкам мекунад, то ки ноҷунбон бошад.

⁵ Онҳо мисли хӯсае дар полиз мебошанд, ва наметавонанд сухан ронанд; онҳоро бардошта бурдан лозим аст, чунки наметавонанд қадам зананд. Аз онҳо натарсед, зеро ки наметавонанд осебе расонанд, валекин некӣ кардан ҳам аз дасташон намеояд».

⁶ Монанди Ту, эй Худованд, нест! Ту бузург ҳастӣ, ва исми Ту дар қудрат бузург аст.

⁷ Кист, ки аз Ту, эй Подшоҳи халқҳо, натарсад? Зеро ки Ту сазовори ин ҳастӣ; чунки дар миёни ҳамаи хирадмандони халқҳо ва дар тамоми мамоликашон монанди Ту нест.

⁸ Онҳо аз як сар ҷоҳил ва беақл мебошанд; таълимоташон ҳеҷу пуч аст: аз ғӯлачӯб иборат аст.

⁹ Нуқраи тахтагӣ аз Таршиш оварда шудааст, ва тилло — аз Уфоз; маснӯи наҷҷор ва амали дасти заргар аст; матои лоҷвард ва арғувон либоси онҳост; ҳамаи онҳо маснӯоти ҳунармандон аст.

¹⁰ Вале Худованд Худои ростист; Ӯ Худои Ҳай ва Подшоҳи ҷовидонист; аз ғазаби Ӯ замин ба ларза меояд, ва халқҳо ба каҳри Ӯ наметавонанд тоб оваранд.

¹¹ Ба онҳо чунин бигӯед: худоёне ки осмон ва заминро наофаридаанд, аз рӯи замин ва аз зери осмон нест хоҳанд шуд.

¹² Ӯ заминро бо қуввати Худ офарид, дуньёро бо ҳикмати Худ барқарор намуд, ва осмонро бо хиради Худ густаронид.

¹³ Ҳамин ки Ӯ овоз диҳад, обҳо дар осмон ғулғула меандозад, ва Ӯ абрҳоро аз ақсои замин боло мебардорад, барқҳоро барои борон ба вуҷуд меоварад, ва бодро аз махзанҳои Худ берун меоварад.

¹⁴ Ҳар одам аз ақл бегона, ва ҳар заргар аз санаме ки сохтааст, шармсор хоҳад шуд, зеро ки бутҳои вай чизи дурӯғ аст, ва ҳеҷ нафасе дар онҳо нест.

¹⁵ Онҳо ҳеҷу пуч аст, амали фиребгарист; чун ба доварӣ дучор оянд, нест хоҳанд шуд.

¹⁶ Ӯ, ки насибаи Яъқуб аст, мисли онҳо нест, зеро ки Ӯ Офаринандаи тамоми мавҷудот аст, ва Исроил сибти мероси Ӯст; исми Ӯ Худованди лашкарҳост.

¹⁷ Эй, ки дар муҳосира нишастаӣ, бору буди худро аз замин бардор,

¹⁸ Зеро ки Худованд чунин мегӯяд: «Инак, Ман ҳамин дафъа сокинони ин заминро дур хоҳам андохт, ва онҳоро ба танг хоҳам овард, то ки фаҳм кунанд».

¹⁹ Вой бар ман дар ин шикасти ман! Ҷароҳати ман сахт аст; вале ман гумон карда будам, ки ин фақат нотобист, ва ман онро паси сар хоҳам кард.

²⁰ Хаймаи ман хароб гардид, ва ҳамаи танобҳоям канда шуд; писаронам аз пеши ман рафтанд, ва онҳо нестанд: дигар касе нест, ки хаймаи маро бигустаронад ва пардаҳои маро биовезад;

²¹ Зеро ки чӯпонон аз ақл бегона шуданд, ва Худовандро ҷустуҷӯ накарданд, бинобар ин муваффақият наёфтанд, ва тамоми рамаи онҳо пароканда шуд.

²² Инак, овозае ба гӯш мерасад, ва ғулғулаи азиме аз кишвари шимолӣ, то ки шаҳрҳои Яҳудоро ба биёбон, ба маъвои шағолон мубаддал намояд.

²³ Ман, эй Худованд, медонам, ки роҳи одам дар ихтиёри вай нест, ва касе ки роҳ меравад, қадамҳои худро наметавонад ҳидоят намояд.

²⁴ Маро, эй Худованд, ҷазо бидеҳ, аммо аз рӯи инсоф, на аз рӯи ғазаби Худ: мабодо маро кам кунӣ.

²⁵ Ғазаби Худро бар халқҳое бирез, ки Туро намешиносанд, ва бар қабилаҳое ки исми Туро намехонанд; зеро ки онҳо Яъқубро хӯрдаанд, ва ӯро хӯрда, талаф намудаанд, ва манзили ӯро хароб кардаанд.