Ҳизқиёл 38 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СИЮ ҲАШТУМ Нубувват дар бораи Ҷуҷ.

¹ Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

² «Эй писари одам! Рӯи худро ба самти Ҷуҷ, ки дар замини Моҷуҷ сарраиси Мошак ва Тубол аст, бигардон, ва дар бораи ӯ нубувват намо.

³ Ва бигӯй: „Худованд Худо чунин мегӯяд: инак Ман ба ту, эй Ҷуҷ, сарраиси Мошак ва Тубол, зид ҳастам.

⁴ Ва Ман туро густох хоҳам сохт, ва сӯлуқ дар ҷоғҳоят хоҳам андохт; ва туро бо тамоми лашкарат берун хоҳам овард, бо аспон ва савороне ки ҳамаашон либосҳои зебо пӯшида бошанд, бо ҷамоати сершуморе ки ҳамаашон ҷавшан ва сипар дошта, бо шамшерҳо мусаллаҳ бошанд;

⁵ Форс, Хабаш ва Фут бо онҳо буда, ҳамаашон сипар ва хӯд дошта бошанд;

⁶ Ҷумар бо ҳамаи фавҷҳояш, хонадони Туҷарма, ақсои шимол бо ҳамаи фавҷҳояш, — қавмҳои бисьёр ҳамроҳи ту бошанд.

⁷ Омода ва тайёр бош, — ту ва тамоми ҷамоате ки назди ту ҷамъ шудаанд; ва онҳо туро посбонӣ хоҳанд кард.

⁸ Баъд аз айёми зиёде тафаққуд карда хоҳӣ шуд; дар солҳои охир ту ба замине хоҳӣ омад, ки он аз шамшер фориғ гардида, аз миёни қавмҳои бисьёр бар кӯҳҳои Исроил, ки ҳамеша харобазор буданд, ҷамъ карда шудааст, ва он аз миёни қавмҳо берун оварда шудааст, ва ҳамаашон дар амният сукунат доранд.

⁹ Ва баромада, мисли тундбоде хоҳӣ омад, мисли абре ин заминро хоҳӣ пӯшонид, — ту ва ҳамаи фавҷҳоят, ва халқҳои бисьёре ҳамроҳи ту.

¹⁰ Худованд Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз чунин воқеъ хоҳад шуд, ки фикрҳо дар дилат пайдо шуда, ту тадбири баде хоҳӣ андешид,

¹¹ Ва хоҳӣ гуфт: «Ба замини беҳисоре мебароям, бар касони осоиштае ки дар амният сокин буда, ҳамаашон бе ҳисоре зиндагӣ мекунанд ва ғалақаю дарвоза надоранд», —

¹² То ки толону тороҷ намоӣ ва ғанимат бигирӣ, ва дасти худро ба харобаҳои аз нав ободшуда ва ба қавми аз миёни халқҳо ҷамъомадае ки соҳиби чорво ва молу мулк гардидаанд ва бар қуллаи замин сукунат доранд, дароз кунӣ.

¹³ Шабо ва Дадон ва тоҷирони Таршиш ва ҳамаи шерони ҷавони он ба ту хоҳанд гуфт: «Оё ту барои толону тороҷ омадаӣ, ва оё барои гирифтани ғанимат ҷамоати худро ҷамъ кардаӣ, то ки нуқра ва тиллоро бирабоӣ, чорво ва молу мулкро бигирӣ, ва ғанимати бузурге ба даст оварӣ?»“

¹⁴ Бинобар ин, эй писари одам, нубувват намо, ва ба Ҷуҷ бигӯй: „Худованд Худо чунин мегӯяд: дар он рӯз, охир, вақте ки қавми Ман — Исроил — дар амният сокин бошанд, ту инро хоҳӣ донист,

¹⁵ Ва аз макони худ, аз ақсои шимол хоҳӣ омад, — ту ва қавмҳои бисьёр ҳамроҳи ту, ки ҳамаашон аспсавор, ҷамоати бузург ва лашкари сершумор мебошанд.

¹⁶ Ва бар қавми Ман — Исроил — мисли абре ки заминро мепӯшонад, хоҳӣ баромад; ин дар айёми охирин рӯй хоҳад дод, ва Ман туро ба замини Худ хоҳам овард, то ки халқҳо Маро бидонанд, вақте ки ба воситаи ту, эй Ҷуҷ, Худро дар пеши назари онҳо тақдис намоям.

¹⁷ Худованд Худо чунин мегӯяд: оё ту он кас нестӣ, ки дар айёми қадим ман ба воситаи бандагони Худ, — анбиёи Исроил, ки дар он айём солҳои бисьёр нубувват мекарданд, — дар хусуси ту гуфта будам, ки туро бар онҳо хоҳам овард?

¹⁸ Ва дар он рӯз, яъне дар рӯзе ки Ҷуҷ ба замини Исроил биёяд, чунин воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд Худо, ки ғазаби Ман дар ҳини қаҳри Ман аланга хоҳад гирифт.

¹⁹ Ва Ман дар рашки Худ ва дар оташи Худ гуфтаам, ки албатта дар он рӯз зилзилаи бузурге дар замини Исроил рӯй хоҳад дод.

²⁰ Ва моҳиёни дарьё ва мурғони ҳаво ва ҳайвоноти саҳро, ва ҳамаи хазандагоне ки бар замин мехазанд, ва ҳар одаме ки бар рӯи замин аст, ба ҳузури Ман хоҳанд ларзид, ва кӯҳҳо хароб хоҳад шуд, ва сахраҳо фурӯ хоҳад ғалтид, ва ҳар ҳисор бар замин хоҳад афтод.

²¹ Ва шамшере ба зидди ӯ бар кӯҳҳои Худ хоҳам хонд, мегӯяд Худованд Худо; ва шамшери ҳар кас ба муқобили бародараш хоҳад буд.

²² Ва бо вабо ва хун ӯро сазо хоҳам дод, ва бар ӯ ва фавҷҳояш ва бар қавмҳои бисьёре ки бо ӯ мебошанд, борони сел ва жолаи сангин ва оташ ва кибрит хоҳам боронид.

²³ Ва Ман дар пеши назари халқҳои бисьёр бузургӣ ва қудсият ва шӯҳрат пайдо хоҳам кард, ва хоҳанд донист, ки Ман Худованд ҳастам“.