Ҳизқиёл 21 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ БИСТУ ЯКУМ Шамшери тез ба Яҳудо ва ба банӣ‐Аммӯн таҳдид мекунад.

¹ Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

² «Эй писари одам! Рӯи худро ба самти Ерусалим бигардон, ва дар бораи хонаҳои муқаддас ваъз гӯй, ва дар бораи замини Исроил нубувват намо.

³ Ва ба замини Исроил бигӯй: „Худованд чунин мегӯяд: инак Ман ба ту рӯ меоварам, ва шамшери Худро аз ғилофаш кашида, одил ва шарирро аз даруни ту маҳв хоҳам кард.

⁴ Азбаски одил ва шарирро аз даруни ту маҳв менамоям, шамшери Ман бар ҳар башар аз ҷануб то шимол аз гилофаш берун хоҳад омад,

⁵ Ва тамоми башар хоҳанд донист, ки Ман, ки Худованд ҳастам, шамшери Худро аз ғилофаш баровардам, ва он дигар нахоҳад баргашт“.

⁶ Ва ту, эй писари одам, ҳамчун шикастакамар оҳ каш, ва бо талхӣ пеши назари онҳо оҳ каш.

⁷ Ва чун ба ту гӯянд: „Аз чӣ сабаб оҳ мекашӣ?“ — бигӯй: „Ба сабаби овозае ки меояд“, ва он гоҳ ҳар дил обу адо шуда, ҳамаи дастҳо бемаҷол хоҳад гардид, ва ҳар рӯҳ андӯҳгин шуда, ҳамаи зонуҳо ба ларзиш хоҳад омад. Инак он меояд ва воқеъ хоҳад шуд, мегӯяд Худованд Худо».

⁸ Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

⁹ «Эй писари одам, нубувват намуда, бигӯй: „Худованд чунин мегӯяд: бигӯй: шамшер, шамшер тез карда, сайқал зада шудааст;

¹⁰ Барои қатли беамон тез карда, барои барқ задан сайқал зада шудааст. Оё мо шодӣ кунем, ки асои писари Ман аз тамоми дарахт нафрат мекунад“?

¹¹ Ва Ӯ онро барои сайқал задан дод, то ки онро ба каф гирад; ва он, яъне шамшер, тез карда ва сайқал зада шудааст, то ки ба дасти қотил дода шавад.

¹² Фарьёд ва навҳа намо, эй писари одам! Зеро ки он бар қавми Ман, бар ҳамаи сарварони Исроил меояд; онҳо бо кавми Ман гирифтори шамшер хоҳанд шуд, бинобар ин дасти афсӯс бар рони худ бизан.

¹³ Зеро ки имтиҳон аст. Ва чӣ хоҳад буд, агар асои нафраткунанда низ наояд? — мегӯяд Худованд Худо.

¹⁴ Ва ту, эй писари одам, нубувват намо ва каф ба каф бизан; ва шамшер дуто ва сето мешавад: ин шамшер барои қатли шаҳидони бисьёр аст, шамшери қатли азим аст, ки андаруни онҳо зада медарояд.

¹⁵ Барои он ки дилҳо обу адо, ва шумораи мақтулон зиёд шавад, Ман назди ҳар дарвозаи онҳо шамшери дудама хоҳам гузошт, — оҳ, шамшери барроқе ки барои куштор тез карда шуда бошад!

¹⁶ Тез гардида, рӯи худро ба тарафи рост бигардон, ба тарафи чап рӯй овар! Рухсорат ба кадом тараф нигаронида шудааст?

¹⁷ Ва Ман низ каф ба каф хоҳам зад, ва ғазаби Худро сокит хоҳам кард. Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтам».

¹⁸ Ва каломи Худованд бар ман нозил шуда, гуфт:

¹⁹ «Ва ту, эй писари одам, ду роҳ барои худ тасвир намо, ки аз онҳо шамшери подшоҳи Бобил бояд бигзарад, — ҳар дуяш аз як сарзамин берун меояд; ва нақши дастро бикаш; дар сари ҳар роҳ нақши шаҳрро бикаш.

²⁰ Роҳе тасвир намо, то ки шамшер сӯи Раббаи банӣ‐Аммӯн ва сӯи Яҳудо ва Ерусалими истеҳкомдор биёяд.

²¹ Зеро ки подшоҳи Бобил бар дуроҳа, яъне дар сари ду роҳ истодааст, то ки фол кушояд: тирҳоро ба ҳам зада меомезад, ба бутҳо савол медиҳад, ба ҷигар нигоҳ мекунад.

²² Дар дасти рости ӯ фоли „Ерусалим“ аст, то ки манҷаниқҳо барпо намояд, барои куштор даҳон кушояд, дар гулбонг овоз баланд кунад, манҷаниқҳоро дар рӯ ба рӯи дарвозаҳо барпо намояд, хокрез созад, истеҳкомот бино кунад.

²³ Аммо ин фол ба назари мардуми Ерусалим, ки барояшон басе қасам хӯрда буданд, фоли ботил менамояд, вале ӯ гуноҳи онҳоро ба ёд меоварад, то ки ба дасташ афтанд.

²⁴ Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски худатон маъсияти худро ба ёд оварда, ҷиноятҳои худро ошкор кардед, то ки гуноҳҳои худро дар тамоми аъмоли худ ба назар намоён созед, азбаски худатон инро ёдоварӣ намудед, бинобар ин ба даст хоҳед афтод.

²⁵ Ва ту, эй раиси Исроил, ки ба туфайли шарорати худ бадном шудаӣ, ва ба сабаби авҷ гирифтани маъсияти ту рӯзи сазои ту расидааст!

²⁶ Худованд Худо чунин мегӯяд: аммома аз сарат дур карда ва тоҷат бардошта хоҳад шуд, ин ҳолат дигар давом нахоҳад кард: он чи паст аст, баланд хоҳад шуд, ва он чи баланд аст, паст хоҳад гардид.

²⁷ Онро харобазор, харобазор хоҳам гардонид, ба дараҷае ки ҳаргиз воқеъ нашудааст, то вақти омадани он касе ки ҳақ аз они ӯст, ва Ман онро ба ӯ хоҳам дод.

²⁸ Ва ту, эй писари одам, нубувват намуда, бигӯй: „Худованд Худо дар бораи банӣ‐Аммӯн ва дар бораи нанги онҳо чунин мегӯяд, яъне бигӯй: шамшер, шамшер барои куштор кашида шудааст, то интиҳои дараҷа сайқал дода шудааст, то ки барроқ бошад,

²⁹ Дар сурате ки рӯъёҳои ботил барои ту дидаанд, ва фолҳои бардурӯғ барои ту задаанд, то ки туро бар гардани шарирони бадноме бимонанд, ки ба сабаби авҷ гирифтани маъсияташон рӯзи сазои онҳо расидааст.

³⁰ Онро ба ғилофаш баргардон! Дар маконе ки офарида шудаӣ, дар замини зодгоҳи ту бар ту доварӣ хоҳам кард,

³¹ Ва хашми Худро бар ту фурӯ хоҳам рехт, оташи ғазаби Худро бар ту хоҳам дамид, ва туро ба дасти мардуми ваҳшие ки ба куштан моҳиранд, хоҳам супурд,

³² Ва ту тӯъмаи оташ хоҳӣ шуд, ва хунат андаруни он замин хоҳад монд, ва зикр нахоҳӣ ёфт, зеро Ман, ки Худованд ҳастам, гуфтам“».