Дониёл 11 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ЁЗДАҲУМ Нубувватҳо дар бораи подшоҳони замони баъдина.

¹ Ва дар соли якуми Дорьёвеши модаӣ ман низ истода будам, то ки ӯро тақвият ва дастгирӣ намоям.

² Ва алҳол ҳақиқатро ба ту огоҳ менамоям: инак, боз се подшоҳ дар Форс хоҳанд бархост, ва чорумин бо сарвати бузург аз ҳама бартарӣ хоҳад дошт, ва чун бо давлати худ қавӣ гардад, ҳамаро ба муқобили салтанати Юнон ба по хоҳад бархезонд.

³ Ва подшоҳи пуриқтидоре хоҳад бархост, ва бо қуввати азиме салтанат хоҳад ронд, ва бар тибқи иродаи худ амал хоҳад кард.

⁴ Ва чун қомат рост кунад, салтанаташ шикаст хоҳад хӯрд, ва ба чор боди осмон тақсим хоҳад шуд, вале на ба ворисони ӯ ва на монанди ҳокимияте ки ӯ дошт; зеро ки салтанати ӯ решакан хоҳад гардид, ва ба дигарон низ, ғайр аз инҳо, насиб хоҳад шуд.

⁵ Ва подшоҳи Ҷануб қавӣ хоҳад шуд, ва яке аз миронаш бар ӯ ғолиб омада, салтанат хоҳад ронд, ва салтанаташ салтанати азиме хоҳад буд.

⁶ Ва баъд аз якчанд сол онҳо ба ҳамдигар наздик хоҳанд шуд, ва духтари подшоҳи Ҷануб назди подшоҳи Шимол хоҳад омад, то сулҳ намояд; вале вай қуввати бозуи худро натавонад нигоҳ дошт, ва ӯ ва бозуи ӯ низ натавонад истодагӣ кард, балки вай ва ҳамроҳонаш ва падараш ва ёвараш дар он замон таслим карда хоҳанд шуд.

⁷ Ва навдае аз решаҳои вай дар ҷои ӯ хоҳад бархост, ва сӯи лашкар омада, ба қалъаи подшоҳи Шимол дохил хоҳад шуд, ва сазои онҳоро хоҳад дод, ва қавӣ хоҳад шуд.

⁸ Ва худоён ва бутҳои рехтаи онҳоро низ бо зарфҳои гаронбаҳои нуқра ва тиллои онҳо ба Миср ба асирӣ хоҳад бурд, ва якчанд сол ӯ аз подшоҳи Шимол болотар хоҳад истод.

⁹ Ва ҳарчанд вай ба мамлакати подшоҳи Ҷануб биёяд ҳам, ба замини худ хоҳад баргашт.

¹⁰ Ва писарони вай ҷангҷӯӣ намуда ва қӯшуни сершуморе ҷамъ карда, дохил хоҳанд шуд ва мисли селобе зер карда, убур хоҳанд намуд, ва баргашта, то ба ҳадди қалъаи ӯ ҷанг хоҳанд кард.

¹¹ Ва подшоҳи Ҷануб дарғазаб хоҳад шуд, ва берун омада, бо вай, яъне бо подшоҳи Шимол, ҷанг хоҳад кард, вале вай лашкари бузурге барпо хоҳад намуд, ва ин лашкар ба дасти ӯ таслим хоҳад шуд.

¹² Ва ҳангоме ки ин лашкар барбод равад, дили ӯ мағрур хоҳад шуд, ва ҳарчанд ӯ беварҳоро талаф намояд, ғолиб нахоҳад шуд.

¹³ Зеро ки подшоҳи Шимол баргашта, лашкари аз аввала бузургтаре барпо хоҳад намуд, ва баъд аз муддати чандинсола бо қӯшуни бузург ва асбобу анҷоми зиёде дохил хоҳад шуд.

¹⁴ Ва дар он замон бисьёрҳо ба зидди подшоҳи Ҷануб қиём хоҳанд кард, ва баъзе аз осиёни қавми ту сар хоҳанд бардошт, то рӯъё ба амал ояд, вале мағлуб хоҳанд шуд.

¹⁵ Ва подшоҳи Шимол хоҳад омад, ва сангаргоҳ барпо намуда, шаҳри истеҳкомдорро забт хоҳад кард; ва фавҷҳои Ҷануб, ва сипоҳи баргузидагонаш истодагӣ натавонанд кард, — ӯ қуввате барои истодагӣ нахоҳад дошт.

¹⁶ Ва он ки назди ӯ биёяд, бар тибқи иродам худ амал хоҳад кард, ва касе нахоҳад буд, ки тавонад пеши вай истодагӣ намояд; вай дар замини дилписанд ҷойгир хоҳад шуд, ва амнияти он комилан дар дасти вай хоҳад буд.

¹⁷ Ва рӯи худро вай ба он хоҳад нигаронид, ки ба авҷи камоли салтанати худ бирасад, ва бо ӯ сулҳ бандад, ва духтарашро ба ӯ ба занӣ бидиҳад, то ки ӯро ба ҳалокат бирасонад, вале ин қасд ба амал нахоҳад омад, ва ӯ аз они вай нахоҳад шуд.

¹⁸ Ва рӯи худро вай сӯи ҷазираҳо хоҳад нигаронид, ва бисьёреро аз онҳо забт хоҳад намуд, вале сарваре ба забти вай хотима дода, варо нангин хоҳад кард, бе он ки вай қасоси нанги худро тавонад аз ӯ бигирад.

¹⁹ Пас рӯи худро вай сӯи қалъаҳои замини худ хоҳад баргардонид, валекин шикаст хоҳад хӯрд ва фурӯ ғалтида, нест хоҳад шуд.

²⁰ Ва бар тахти вай шахсе хоҳад бархост, ки золимеро бар хазинаи салтанат таъин хоҳад кард, вале дар зарфи якчанд рӯз шикаст хоҳад хӯрд, аммо на дар талоши рӯ ба рӯ ва на дар корзор.

Рӯъёи шохи майда.

²¹ Ва бар тахти вай манфуре хоҳад бархост, вале шавкати подшоҳиро ба ӯ нахоҳанд дод, ва ӯ хомӯшона омада, салтанатро бо тамаллуқ ба даст хоҳад овард.

²² Ва фавҷҳое ки мисли селоб бошанд, аз пеши ӯ нест шуда, шикаст хоҳанд хӯрд, ва раиси аҳду паймон низ.

²³ Ва бо онҳое ки ба ӯ шарик шуда бошанд, бо фиреб рафтор хоҳад кард, ва бо ёрии мардуми камшумор дастболо ва пурзӯр хоҳад шуд.

²⁴ Хомӯшона ба маконҳои пурсарвати мамлакат омада, он чиро, ки падаронаш ва падарони падаронаш накарда буданд, ба амал хоҳад овард; тороҷ ва ғанимат ва молу мулкро ба онҳо тақсим хоҳад кард, ва дар бораи қалъаҳо тадбирҳо хоҳад андешид, вале то расидани фурсат.

²⁵ Ва қуввати худро афзун карда, ба лашкари бузурге табдил хоҳад дод, ва дили худро ба зидди подшоҳи Ҷануб хоҳад нигаронид, ва подшоҳи Ҷануб бо лашкари бузург ва бағоят қавӣ ба ҷанг шурӯъ хоҳад намуд, валекин истодагӣ нахоҳад кард, зеро ки ба зидди ӯ дасисаҳо хоҳанд андешид,

²⁶ Ва онҳое ки аз суфраи ӯ нон мехӯранд, ӯро ба шикаст дучор хоҳанд кард, ва лашкари ӯ талаф хоҳад шуд, ва шаҳидони зиёде хоҳанд афтод.

²⁷ Ва ҳар ду подшоҳ дар дилҳошон ниятҳои бад хоҳанд дошт, ва дар сари як суфра дурӯғ хоҳанд гуфт, вале дасисаи онҳо муваффақият нахоҳад ёфт, зеро ки анҷоми ӯ то вақти муайяне ақиб андохта хоҳад шуд.

²⁸ Ва ӯ бо молу мулки зиёде ба замини худ хоҳад баргашт, ва дилаш ба аҳди муқаддас зид хоҳад буд; ва инро ба амал оварда, ба замини худ хоҳад баргашт.

²⁹ Дар мӯҳлати муайян боз ба Ҷануб хоҳад омад, вале охираш мисли аввалаш нахоҳад буд.

³⁰ Ва киштиҳои Киттим ба зидди ӯ хоҳанд омад, ва ӯ ноумед гардида, хоҳад баргашт, ва аз аҳди муқаддас дарғазаб шуда, ба зидди он амал хоҳад кард; ва баргашта, бо онҳое ки аҳди муқаддасро тарк кардаанд, иттифоқ хоҳад шуд.

³¹ Ва фавҷҳои ӯ бархоста, қудси истеҳкомро палид хоҳанд кард, ва қурбонии доимиро ботил хоҳанд намуд, ва қабоҳати харобкунандаро хоҳанд гузошт.

³² Ва ӯ онҳоеро, ки ба аҳд хиёнат кардаанд, бо тамаллуқ ба худ ҷалб хоҳад намуд; вале қавме ки Худои худро мешиносанд, қавӣ шуда, амал хоҳанд кард.

³³ Ва хирадмандони қавм бисьёреро панд хоҳанд дод, вале як айёми муайян онҳо аз шамшер ва оташ ва асирӣ ва тороҷ азият хоҳанд кашид;

³⁴ Ва дар ин азияти худ андаке кӯмак хоҳанд ёфт, ва бисьёр касон бо тамаллуқкорӣ ба онҳо ҳамроҳ хоҳанд шуд.

³⁵ Ва баъзе аз хирадмандон пешпо хоҳанд хӯрд, то ки онҳо то фаро расидани замони охир аз гудозиш гузашта, покиза ва сафед шаванд, зеро ки мӯҳлат ҳанӯз нарасидааст.

Дар бораи замонҳои охир.

³⁶ Ва он подшоҳ бар тибқи иродаи худ амал хоҳад кард, ва худро аз ҳар худо баландтар ва бузургтар хоҳад донист, ва дар ҳаққи Худои худоён куфр хоҳад гуфт, ва комьёб хоҳад шуд, то даме ки ғазаб ба анҷом расад, зеро ки он чи насиб шудааст, ба амал хоҳад омад.

³⁷ Ва ӯ худои падарони худро нахоҳад шинохт, ва худои дилхоҳи занон ва ҳеҷ як худоро писанд нахоҳад кард, зеро ки худро аз ҳама бузургтар хоҳад донист.

³⁸ Вале худои истеҳкомотро бар тахти вай иззат хоҳад кард, ва ин худоро, ки падарони ӯ намешинохтанд, бо тилло ва нуқра ва сангҳои гаронбаҳо ва хилъатҳои фохир иззат хоҳад кард.

³⁹ Ва қалъаҳои мустаҳкаме ба исми худои бегона бино хоҳад кард, ва ба онҳое ки онро ибодат намоянд, шавкати зиёде хоҳад бахшид, ва онҳоро бар касони бисьёр ҳукмрон хоҳад сохт, ва заминро ҳамчун музд ба онҳо тақсим хоҳад намуд.

⁴⁰ Ва баъд аз муддате подшоҳи Ҷануб бо ӯ муҳориба хоҳад кард, ва подшоҳи Шимол бо аробаҳо ва саворон ва киштиҳои сершумор монанди тундбоде ба вай ҳамла хоҳад овард, ва кишварҳоро мисли селобе зер карда, аз онҳо убур хоҳад намуд.

⁴¹ Ва ба замини дилписанд дохил хоҳад шуд, ва кишварҳои зиёде азият хоҳанд кашид, вале инҳо аз дасти ӯ халос хоҳанд шуд: Адӯм, Мӯоб ва сарварони банӣ‐Аммӯн.

⁴² Ва дасти худро ба кишварҳо дароз хоҳад кард, ва замини Миср раҳо нахоҳад шуд.

⁴³ Ва хазоини тилло ва нуқра ва ҳамаи неъматҳои гаронбаҳои Мисрро тасарруф хоҳад намуд; ва лубиёну ҳабашиён ӯро пайравӣ хоҳанд кард.

⁴⁴ Валекин овозаҳо аз шарқ ва шимол ӯро ба ҳарос хоҳад андохт, ва ӯ бо хашми азиме берун омада, бисьёреро несту нобуд хоҳад кард.

⁴⁵ Ва хаймаҳои шоҳонаи худро дар миёни баҳр ва кӯҳи қудси дилпазир барпо хоҳад намуд, вале ба заволи худ хоҳад расид, ва касе нахоҳад буд, ки ӯро дастгирӣ намояд.