Айюб 9 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ НӮҲУМ Айюб ба Билдод ҷавоб мегардонад: ӯ гуноҳкор аст, лекин на риёкор.

¹ Ва Айюб ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Яқин медонам, ки чунин аст, вале инсон чӣ гуна ба ҳузури Худо одил шавад?

³ Агар бихоҳад бо Ӯ баҳс кунад, яке аз ҳазор ҳам ба вай ҷавоб нахоҳад дод.

⁴ Ӯ донодил ва бо қуввати Худ ҷасур аст; кист, ки бар зидди Ӯ қиём карда, саломат монда бошад?

⁵ Ӯ кӯҳҳоро мекӯчонад, ва намефаҳманд; дар ғазаби Худ онҳоро чаппа мекунад.

⁶ Заминро аз ҷои он меҷунбонад, ва сутунҳои он ба ларза меояд.

⁷ Ба офтоб амр мефармояд, ва он тулӯъ намекунад; ва ситорагонро мӯҳр мезанад.

⁸ Танҳо Худаш осмонро мегустаронад, ва бар баландиҳои баҳр қадамгузор мешавад.

⁹ Дубби Акбар, Ҷаббор ва Парвин ва бурҷҳои ҷанубро офаридааст.

¹⁰ Корҳои бузурги беҳадду ҳисобе мекунад, ва корҳои аҷоибе ки сону шумор надорад.

¹¹ Инак, аз пешам убур менамояд, вале Ӯро намебинам; ва бодвор гузашта меравад, вале Ӯро пайхас намекунам.

¹² Инак, мерабояд; кист, ки Ӯро боздорад? Кист, ки ба Ӯ бигӯяд: „Чӣ мекунӣ“?

¹³ Худо ғазаби Худро бознамедорад; мададгорони раҳаб зери пои Ӯ пахш мешаванд.

¹⁴ Алалхусус ман магар метавонам ба Ӯ ҷавоб гардонам, ва суханони худро ба ҳузури Ӯ интихоб намоям?

¹⁵ Ҳарчанд ҳақ ба ҷониби ман бошад ҳам, ҷуръат надорам ҷавоб гардонам, балки назди Довари худ тазаррӯъ хоҳам кард.

¹⁶ Агар Ӯро мехондам, ва Ӯ ба ман ҷавоб медод, — бовар намекардам, ки овози маро шунидааст,

¹⁷ Чунки Ӯ маро бо тундбоди хашмаш шикаст медиҳад, ва ҷароҳатҳои маро бесабаб афзун мекунад,

¹⁸ Маро намегузорад, ки нафаси худро рост кунам, балки маро аз талхиҳо сер мекунад.

¹⁹ Агар ин бо қувват вобаста бошад, инак Ӯ ҷасур аст, ва агар бо доварӣ вобаста бошад, кист, ки маро хабар кунад?

²⁰ Агар худро сафед кунам, даҳонам маро айбдор менамояд; ва агар беайб бошам, Ӯ маро каҷкор мешуморад.

²¹ Ман беайб ҳастам, ғами ҷони худро намехӯрам, аз зиндагии худ безор шудаам.

²² Фарқ надорад, бинобар ин мегӯям, ки Ӯ беайб ва шарирро ба ҳалокат мерасонад.

²³ Агар тозиёна баногоҳ бикушад, ба яъси бегуноҳон Ӯ истеҳзо мекунад.

²⁴ Замин ба дасти шарир дода шудааст; вай рӯи доварони онро мепӯшонад. Агар Ӯ набошад, пас кист?

²⁵ Ва рӯзҳои ман аз даванда тезравтар аст, — медавад, некӣ намебинад,

²⁶ Мисли заврақҳои бардӣ ба зудӣ мегузарад, мисли уқобе ки ба нахҷир дартоз ҳамла мекунад.

²⁷ Агар бигӯям, ки „биё, андӯҳи худро фаромӯш кунам, туршрӯии худро бартараф намоям ва кушодарӯй гардам“, —

²⁸ Аз азиятҳои худ саропо ба изтироб меоям, зеро медонам, ки Ту маро бегуноҳ ҳисоб нахоҳӣ кард.

²⁹ Модоме ки ман айбдор ҳисоб ёбам, чаро бар абас заҳмат кашам?

³⁰ Агар дар оби барф ғусл намоям ва дастҳои худро бо собун тоза кунам,

³¹ Он гоҳ маро дар ифлосӣ меғӯтонӣ, ба тавре ки либосҳоям аз ман нафрат хоҳад кард.

³² Зеро ки Ӯ мисли ман одамизод нест, ки тавонам ба Ӯ ҷавоб гардонам, ва якҷоя ба дорулқазо биравем.

³³ Дар миёни мо ҳакаме нест, ки дасти худро бар ҳар дуи мо бигузорад.

³⁴ Кошки асои Худро аз ман дур мекард, ва бими Ӯ маро дар даҳшат намеандохт!

³⁵ Он гоҳ сухан мерондам ва аз Ӯ наметарсидам, зеро ки ман ба худии худ чунин нестам.