Айюб 5 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ПАНҶУМ Давоми он.

¹ Пас, даъват намо, вале кист, ки ба ту ҷавоб гардонад? Ва ту ба кадоме аз муқаддасон муроҷиат хоҳӣ кард?

² Зеро ки хашм беақлро мекушад, ва ҳасад соддалавҳро ба ҳалокат мерасонад.

³ Ман дидаам, ки беақле реша медавонд, ва ногаҳон маскани ӯ гирифтори бало шуд.

⁴ Фарзандони ӯ аз наҷот маҳрум мешаванд, ва назди маҳкама озор мекашанд, ва халоскунандае нест,

⁵ Дар сурате ки ҳосилоти ӯро гуруснагон мехӯранд, ва аз даруни хорбандҳо онро чида мегиранд, ва ғоратгарон молу мулки ӯро фурӯ мебаранд.

⁶ Зеро ки ҷафо аз хок намерӯяд, ва азоб аз замин намесабзад,

⁷ Балки одамизод барои азоб зоида мешавад, чунон ки шарораҳо парида боло мебароянд.

⁸ Аммо ман ба Худо илтиҷо менамудам, ва даъвои худро ба Худо месупурдам,

⁹ Ки Ӯ корҳои бузурги беҳадду ҳисобе мекунад, корҳои аҷоибе ки сону шумор надорад:

¹⁰ Ӯ бар рӯи замин борон медиҳад, ва бар рӯи саҳроҳо об мефиристад.

¹¹ Ӯ афтодагонро ба мартабаи баланд мерасонад, ва ғамзадагон наҷот ёфта, сарбаланд мешаванд.

¹² Ӯ дасисаҳои маккоронро вайрон мекунад, ва дастҳошон ноил намешавад.

¹³ Ӯ хирадмандонро ба макри худашон гирифтор мекунад, ва машварати каҷкорон барбод меравад;

¹⁴ Онҳо рӯзона ба торикӣ дучор меоянд, ва пешингоҳ, мисли он ки шаб бошад, даст‐дасткунон роҳ мераванд.

¹⁵ Ӯ бенаворо аз шамшери даҳони онҳо ва аз дасти зӯровар наҷот медиҳад.

¹⁶ Ва умеде барои бемаҷол пайдо мешавад, ва ноинсофӣ даҳони худро мебандад.

¹⁷ Инак, хушо касе ки Худо варо танбеҳ намудааст! Пас, ҷазои Қодирро рад накун,

¹⁸ Зеро ки Ӯ маҷрӯҳ мекунад ва Худаш ҷароҳатбандӣ менамояд; Ӯ зарба медиҳад, ва дасти Худаш шифо мебахшад;

¹⁹ Дар шаш мусибат туро раҳо мекунад, ва дар ҳафтумаш ба ту осеб намерасад;

²⁰ Дар вақти қаҳтӣ туро аз мурдан халос мекунад, ва дар ҷанг аз дасти шамшер.

²¹ Аз пеши забон пинҳон хоҳӣ шуд, ва аз фалокат, вақте ки ояд, нахоҳӣ тарсид.

²² Бар тороҷ ва бар қаҳтӣ хоҳӣ хандид, ва аз ҳайвоноти замин нахоҳӣ тарсид,

²³ Зеро ки бо сангҳои саҳро ту иттифоқ хоҳӣ кард, ва ҳайвоноти саҳро бо ту сулҳ хоҳанд баст.

²⁴ Ва хоҳӣ донист, ки хаймаи ту саломат аст, ва чун маскани худро тафаққуд намоӣ, чизе камӣ нахоҳад кард.

²⁵ Ва хоҳӣ донист, ки насли ту сершумор аст, ва авлоди ту мисли алафи замин.

²⁶ Ва дар куҳансолӣ ба қабр хоҳӣ рафт, мисли бандҳои ғалла, ки дар мавсимаш ғарам карда мешавад.

²⁷ Он чи мо тафтиш кардаем, ин ҷост, ва он дуруст аст; пас ту онро бишнав, ва барои худ бидон».