Айюб 4 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ЧОРУМ Нутқи якуми Алифоз.

¹ Ва Алифози Темонӣ ҷавоб гардонда, гуфт:

² «Агар касе кӯшиш намуда ба ту сухане гӯяд, оё тоқати шунидан дорӣ? Вале кист, ки тавонад аз сухан гуфтан худдорӣ кунад?

³ Инак, ту бисьёр касонро панд додаӣ, ва дастҳои бемадорро тақвият намудаӣ.

⁴ Суханони ту рӯҳафтодаро ба по мехезонд, ва зонуҳои ларзонро ту қувват мебахшидӣ.

⁵ Вале акнун ба сари худат омадааст, ва ту бетоқат шудаӣ; навбат ба худат расидааст, ва ту аз рӯҳ афтодаӣ.

⁶ Оё таваккали ту ба худотарсии ту ва умеди ту ба беайбии роҳҳои ту нест?

⁷ Як мулоҳиза намо: кист, ки бегуноҳ бошад, ва талаф шуд? Ва росткорон дар куҷо нобуд шуданд?

⁸ Чунон ки ман дидаам, касоне ки барои хабосат шудгор намуда, ноинсофиро кишт мекунанд, ҳосили онро медараванд;

⁹ Аз нафаси Худо талаф мешаванд, ва аз дами ғазаби Ӯ маҳв мегарданд.

¹⁰ Наъраи шер, ва овози арсалон, ва дандонҳои шербачаҳо мешиканад;

¹¹ Наррашер, ки нахҷире намеёбад, талаф мешавад, ва бачаҳои модашер пароканда мешаванд.

¹² Ва пеши ман чизе махфӣ зоҳир шуд, ва гӯши ман пичирросе аз ҷониби он шунид.

¹³ Дар миёни андешаҳое ки аз рӯъёҳои шаб пайдо мешавад, вақте ки одамонро хоб зер мекунад,

¹⁴ Маро тарсу ларз фаро гирифта, ҳамаи устухонҳоямро ба ларза андохт.

¹⁵ Ва рӯҳе аз пешам гузашт; мӯйҳои баданам сих шуд.

¹⁶ Ӯ рост истод, вале шамоилашро нашинохтам, фақат сурате дар пеши назарам буд; хомӯшӣ ҳукмфармо буд, ва овозе шунидам:

¹⁷ „Оё инсон ба ҳузури Худо одил мешавад? Оё мард ба ҳузури Офаридагори худ пок мешавад?“

¹⁸ Модоме ки Ӯ ба бандагони Худ эътимод надорад, ва дар фариштагони Худ нуқсон меёбад,

¹⁹ Чӣ қадар зиёдтар дар сокинони хонаҳои гилин, ки асосашон хок аст, ва мисли куя зуд маҳв мешаванд:

²⁰ Аз субҳ то шом пора‐пора гардида, ба сурати абадӣ талаф мешаванд, бе он ки касе ба онҳо диққат диҳад.

²¹ Оё риштаи ҳаёташон дар онҳо бурида намешавад? Ва онҳо мемиранд, дар ҳолате ки ҳикмат пайдо намекунанд.