Айюб 36 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СИЮ ШАШУМ Давоми нутқи Элиҳу.

¹ Ва Элиҳу суханашро давом дода, гуфт:

² «Андаке ба ман сабр намо, то ба ту изҳор кунам, зеро ки боз суханон дар ҳаққи Худо дорам.

³ Фикри худро аз дур баён хоҳам кард, ва ба Офаридагори худ васфи адолатро хоҳам гуфт.

⁴ Зеро ки ҳақиқатан суханони ман дурӯғ нест: шахси комилфикре бо ту сухан меронад.

⁵ Инак, Худо тавоност ва касеро тарк намекунад; ҳам дар қувват тавоност ва ҳам донодил аст.

⁶ Шарирро зинда намегузорад, ва доди мазлумонро медиҳад.

⁷ Чашмони Худро аз одилон дур намекунад, балки онҳоро ба сурати абадӣ бо подшоҳон бар тахт мешинонад, ва онҳо сарафроз мешаванд.

⁸ Вале агар онҳо бо завлонаҳо баста шуда бошанд, ва гирифтори қайди мусибат гардида бошанд,

⁹ Дар он сурат аъмолашонро ба онҳо мефаҳмонад, ва ҷиноятҳошонро, ки афзудааст;

¹⁰ Ва гӯшашонро барои панд мекушояд, ва ба онҳо мегӯяд, ки аз хабосат даст кашанд.

¹¹ Агар онҳо гӯш кунанд ва Ӯро ибодат намоянд, рӯзҳои худро дар хушбахтӣ мегузаронанд, ва солҳои худро дар хурсандӣ.

¹² Ва агар гӯш накунанд, ба дами шамшер нобуд мешаванд, ва бе он ки донише пайдо кунанд, мемиранд.

¹³ Валекин касоне ки дили пур аз риё доранд, дарғазаб мешаванд, ва ба Ӯ истиғоса намебаранд, вақте ки онҳоро гирифтори қайди мусибат мекунад.

¹⁴ Ҷонашон дар ҷавонӣ фано мешавад, ва ҳаёташон дар миёни аҳли фисқу фуҷур.

¹⁵ Мусибатзадагонро Ӯ ба воситаи мусибаташон халос мекунад, ва гӯшашонро бо фишор мекушояд.

¹⁶ Ва ҳатто туро Ӯ аз даҳони бадбахтӣ берун меоварад ба вусъатобод, ки мусибате дар он ҷо набошад; ва ҳар таоме ки бар суфраи ту фурӯд меомад, пур аз равған мебуд.

¹⁷ Вале ту аз даъвоҳои шарир пур ҳастӣ; доварӣ ва бозхости Ӯ туро фаро хоҳад гирифт.

¹⁸ Барҳазар бош, ки мабодо ғазабат туро фирефта намуда, ба зарбаи Ӯ гирифтор кунад: ва кафорати бисьёр набояд туро дар иштибоҳ андозад.

¹⁹ Оё истиғосаи ту қимате дорад барои он ки Ӯ туро ба вусъатобод барорад? Ва тамоми ин шиддату қуввате ки ба зидди Ӯ ба кор мебарӣ?

²⁰ Орзуманди он шабе набош, ки қавмҳо дар он аз ҷояшон нест мешаванд.

²¹ Эҳтиёт намо, ба маъсият моил нашав, зеро ки онро бештар аз итоат баргузидаӣ.

²² Инак, Худо бо қуввати Худ олист; кист, ки мисли Ӯ таълим диҳад?

²³ Кист, ки роҳи Ӯро амр фармуда бошад? Ва кист, ки бигӯяд: „Ту ноинсофӣ кардаӣ“?

²⁴ Дар ёд дошта бош, ки корҳои Ӯро такбир гӯӣ, ки онҳоро мардум месароянд.

²⁵ Ҳамаи одамон онҳоро мебинанд; ҳар кас ба онҳо аз дур назар меандозад.

²⁶ Инак, Худо муаззам аст, ба тавре ки мо наметавонем Ӯро бишиносем; шумораи солҳои Ӯ ҳадду ҳисоб надорад.

²⁷ Ӯ қатраҳои обро ҷудо мекунад; онҳо андаруни буғ борони зулол мегардад,

²⁸ Ки онро абрҳо фурӯ рехта, бар одамон фаровон меборонад.

²⁹ Кист, ки тавонад амали абрҳои густурда ва гулдурроси хаймаи Ӯро дарк намояд?

³⁰ Инак, нури Худро бар он мегустаронад ва қаъри баҳрро мепӯшонад.

³¹ Ба ин васила қавмҳоро доварӣ мекунад, ба фаровонӣ ризқу рӯзӣ медиҳад.

³² Нурро дар кафҳои Худ ниҳон медорад, ва онро амр мефармояд, ки ба ҳадафе бизанад.

³³ Гулдурроси он аз наздик омадани он хабар медиҳад, ва тундбод аз ҷӯшиши ғазаби Ӯ.