Айюб 35 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ СИЮ ПАНҶУМ Давоми нутқи Элиҳу.

¹ Ва Элиҳу суханашро давом дода, гуфт:

² «Оё инро адлу инсоф ҳисоб мекунӣ, ки гуфтаӣ: „Ман аз Худо одилтарам“?

³ Зеро ки гуфтаӣ: „Адолатам барои Ту чӣ фоидае хоҳад дошт? Ва ман чӣ нафъе хоҳам бурд, ки он агар аз гуноҳам бештар бошад?“

⁴ Ман ба ту ҷавоб мегардонам, ва ба ёронат бо ту:

⁵ Ба осмон назар андоз ва бубин, ва бар фалак бингар, ки аз ту баландтар аст.

⁶ Агар хатое карда бошӣ, ба Ӯ чӣ метавонӣ бикунӣ? Ва агар ҷиноятҳоят афзуда бошад, ба Ӯ чӣ зиёне метавонӣ бирасонӣ?

⁷ Агар одил бошӣ, ба Ӯ чӣ метавонӣ бидиҳӣ? Ё Ӯ аз дасти ту чӣ чизе хоҳад гирифт?

⁸ Шарорати ту барои касест, ки мисли ту бошад, ва адолати ту барои одамизод аст.

⁹ Аз ситамҳои зиёд фиғон мекашанд, аз дасти зӯроварон истиғоса мебаранд,

¹⁰ Вале касе намегӯяд: „Куҷост Худои Офаридагори ман, ки шабонгоҳ сурудҳо ато мекунад,

¹¹ Моро бештар аз ҳайвоноти рӯи замин таълим медиҳад ва бештар аз мурғони ҳаво ҳикмат мебахшад?“

¹² Дар он ҷо ба сабаби ғурури бадкорон фарьёд мезананд, вале Ӯ иҷобат намекунад.

¹³ Зеро ки Худо фарьёди ботилро намешунавад, ва Қодир ба он назар намекунад.

¹⁴ Агарчи гуфтаӣ, ки ту Ӯро намебинӣ, бо вуҷуди ин, даъвои ту пеши Ӯст, ва ту дар интизори Ӯ бош.

¹⁵ Ва алҳол, азбаски дар ғазаби Худ ҳанӯз насанҷидааст, ва ҷиноятро ба хубӣ надонистааст,

¹⁶ Бинобар ин Айюб даҳони худро ба ёвагӯӣ кушода, бе он ки донад, бисьёр сухан меронад».